گروهی از اصحاب
موسی بن جعفر علیه السلام پس از درگذشت امام به
امامت و
وصایت امام رضا علیه السلام ایمان نیاوردند و گفتند:«حضرت موسی بن جعفر زنده است و روزی ظهور خواهد کرد.»
این گروه چون در امامت حضرت موسی بن جعفر توقف کردند به واقفیّه معروف اند.
مهم‌ترین دلیل به وجود آمدن این فرقه وجود اموال فراوان امام موسی بن جعفر در نزد وکیلان ایشان بود.
چون امام موسی کاظم مدّت زیادی در زندان بود و نمی توانست اموالی را که برای ایشان می‌رسید، در موارد مناسب به مصرف برساند، مبالغ زیادی نزد وکلای ایشان مانده بود. به عنوان مثال، هفتاد هزار دینار نزد زیاد بن مروان قندی، سی هزار دینار نزد
علی بن ابی حمزه بطائنی و سی هزار دینار و پنج کنیز نزد عثمان ابن عیسی مانده بود.
اگر این افراد به امامت حضرت رضا علیه السلام اعتراف می‌کردند، باید همه این اموال را به ایشان می‌دادند. به همین دلیل در آنها طمع کردند و با سرباز زدن از امامت ایشان، اموال را تصاحب کردند و به مصارف شخصی رساندند.
منابع:
بحار الانوار، ج 48، ص 250 و 252.
بحار الانوار، ج 48، ص 270.
