حضرت زینب سلام الله علیها همواره در عزای برادر و شهدای کربلا می‌گریست و هیچگاه اشک چشمش خشک نشد. هرگاه به فرزند برادرش، حضرت زین العابدین علیه السلام، نگاه می‌کرد، داغش تازه می شد و اندوهش زیاد می‌شد و همواره همین گونه بود تا پس از دو سال دار فانی را وداع گفت و به ملکوت اعلی پیوست.
ام البنین، مادر حضرت ابوالفضل العباس و سه فرزند دیگر امیرالمؤمنین علی علیه السلام، نیز تا زنده بود کنار قبری صوری که خود در بقیع ساخته بود می‌رفت و با اشعاری جانگداز نوحه‌سرایی می‌کرد؛ به طوری که هر کس او را می‌دید به گریه می‌افتاد.
رباب، همسر حضرت امام حسین علیه السلام، نیز پس از وقایع عاشورا همین گونه بود. او هرگز ازدواج نکرد و تا زنده بود گریست. زندگانی او بیش از یک سال پس از عاشورا به طول نینجامید.

پس از عاشورا همه‌ی زن‌های بنی هاشم لباس‌های سیاه بر تن کردند. به دستور امام سجاد علیه السلام برای آنها غذای عزاداران می‌پختند و تا پنج سال بعد از شهادت امام حسین علیه السلام هیچیک از زنان هاشمی، سرمه به چشم نکشیدند و موی خود را حنا نبستند. در آشپزخانه‌ی خانه‌ی هیچ‌یک از آنان غذایی پخته نشد تا زمانی که عبیدالله بن زیاد پس از 5 سال کشته شد. وقتی سر او را برای حضرت سجاد آوردند، آن‌گاه زنان بنی هاشم از عزا درآمدند.

منابع:

• کمال ابن اثیر، ج 4، ص 88 و معالی السبطین، ج 2، ص 211

مراجعه شود به:

• بازگشت حضرت سجاد -ع- به مدینه