عدالت خداوند

بنابر آیات و روایات فراوان، خداوند کمترین ظلمی به بندگان روا نمی‌دارد؛ همان طور که در آیه 40 سوره نساء می‌فرماید:«ان الله لایظلم مثقال ذره. . .» (خداوند ذره‌ای ظلم روا نمی‌دارد.)
عقل آدمی نیز همین گونه حکم می‌کند؛ زیرا خداوند هیچ گونه احتیاجی به ظلم ندارد و ساحت مقدّسش از همه عیوب و نقص‌ها مبراست. خداوند نه بخل دارد، نه فقر، نه جهل. بنابر این اگر در جایی از عالم، نقص و عیبی به نظر می رسد، حتماً باید آن را متوجّه کسی غیر خداوند دانست. همان گونه که در آیه 44 سوره یونس می‌فرماید:«ان الله لا یظلم الناس شیئاً ولکن الناس انفسهم یظلمون» (خداوند هیچگونه ستمی بر مردم روا نمی دارد. بلکه خود مردم‌اند که به خودشان ستم می‌کنند.)

مواردی نیز هست که ما از واقعیت مطالب ناآگاهیم و تصوّر می‌کنیم که ظلمی در کار است، ولی در واقع، ناشی از جهل ما به عواقب آدمیان است.
مثلا اگر کودکی را ببینیم که کور به دنیا آمده، ممکن است بگوییم خداوند به او ظلم کرده، در حالی که این نسبت کاملاً نارواست.
زیرا اوّلا ما از خداوند طلبی نداریم تا چنین بگوییم، ثانیاً عاقبت این کودک را چه کسی می‌داند؟ اگر این کودک چشم داشت چه می‌شد؟ ما نمی‌دانیم. اگر خداوند با علم بی‌پایان خود بداند که این کودک با داشتن چشم، جهنمی، ولی بدون چشم، بهشتی می‌شود، آیا نابینابودنش ظلم است؟!
هر عاقلی می‌گوید:«خداوندا! اگر چشم و گوش و دست و پای من مرا به جهنم می‌کشانند، آنها را از من بگیر و مرا بهشتی کن!»
آیا اگر خداوند کسی را فقیر نگاه داشت و به این وسیله او را آزمایش کرد و آن‌گاه به بالاترین درجات بهشتی رسانید، به او ظلم کرده؟! هرگز!
بیشتر انبیا و اوصیا و اولیای خداوند در دنیا به فقر و تنگدستی دچار بوده‌اند و حال آنکه می‌دانیم آنها گل سر سبد عالم‌اند.

بنابراین نباید ساده اندیشی کرد و هر کمی و کاستی را به پای ظلم گذاشت. عدالت خداوند زمین و آسمان را پر کرده و سراسر عالم روی حساب و نظم و عدل و منطق است.

منابع:
عدل الهی شهید مطهری.