عبدالله دومین پسر
حضرت صادق علیه السلام بود. او بعد از
اسماعیل بزرگترین فرزند امام بود ولی نزد پدرش جایگاه خوبی نداشت زیرا به امامت پدرش معتقد نبود و با
حشویه رفت و آمد می کرد. او به مذهب
مرجئه متمایل بود و بعد از وفات امام صادق علیه السلام با این توجیه که از دیگر برادرانش بزرگتر است، ادعای امامت کرد.
جمعی از اصحاب امام صادق علیه السلام در ابتدا پذیرفتند و از او پیروی کردند، اما بیشتر آنها بعد از مدتی معتقد به امامت
امام موسی کاظم علیه السلام شدند، زیرا دیدند عبدالله دلیل محکمی برای اثبات ادعایش ندارد، و از طرف دیگر
دلایل امامت حضرت کاظم علیه السلام فراوان بود.
به هرحال اندکی از آنان به امامت عبدالله معتقد ماندند که نامشان فرقه فطحیه است.
علت نامیده شدن این گروه به فطحیه این بود که عبدالله از نظر جسمانی افطح بوده است، یعنی در ناحیه پاها یا سر نقصی مادرزادی داشته است.
