امام حسن علیه السلام در زمان خود عابدترین مردمان بوده است. به چند فراز از زندگی عابدانه او اشاره می‌شود:
1) هر گاه وضو می‌گرفت تا نماز بخواند، بندبند تنش می‌لرزید و رنگ از رخسارش می‌پرید. به او می‌گفتند:« این چه حالی است؟»
و او می‌فرمود:«هر کس می خواهد در برابر خدای صاحب عرش بایستد، سزاوار است چنین حالی داشته باشد.»
2) هر گاه مرگ یا قبر یا برانگیخته شدن مردم در
قیامت یا عبور از
صراط را یاد می‌کرد به شدت می‌گریست و هر گاه به یاد دوزخ و عرضه شدن اعمال در پیشگاه حضرت حق می افتاد، همچون مارگزیده‌ها می لرزید.
3) در همه حال خدا را یاد می‌کرد.
4) با وجود اینکه مرکب سواری نیز در اختیار داشت، بیست و پنج بار پیاده و گاه با پای برهنه
حج به جا آورد. گاه بر اثر پیاده روی در هوای گرم و زمین های تفتیده حجاز، پای مبارکش تاول می‌زد.
5) سه بار همه دارایی خود را با خدا تقسیم کرد؛ یعنی نیمی از آن را برای خود برداشت و نیمی را در راه خدا بخشید.
6) هر روز، بین الطلوعین (پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب) را به توجه و عبادت حق می‌گذارند.
مراجعه شود به:
سیرت باطنی و فضائل و مناقب امام حسن علیه السلام
