یکی از خصوصیّات اولیای خدا این است که هر چه از نظر مقامات معنوی بالاتر می روند، خاکساری و تواضع آنها نسبت به خدای تعالی بیشتر می‌شود. لذا می بینیم که مسلمانان در تشهّد نماز قبل از شهادت به رسالت
رسول خدا، به بندگی او شهادت می‌دهند و می گویند:« و اشهد انّ محمّداً عبده و رسوله.»
ائمه اطهار علیهم السلام نیز به پیروی از رسول اکرم بالاترین درجه خضوع و خشوع را نسبت به خداوند داشتند و همیشه خود را فقیر درگاه الهی می‌دانستند. مناجات های فراوان
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام و دعاهای طولانی
حضرت امام سجاد علیه السلام نمونه ای از این خضوع و عبودیت است.
حضرت امام محمد باقر علیه السلام نیز به دعا و مناجات و عبادت توجه خاصی داشت که به ذکر چند مورد از آنها می‌پردازیم:
