ائمه طاهرین
شیعه همگی معصوم از هر گونه خطا و لغزش اند و در هیچ حُکمی کوچکترین اشتباه و سهوی ندارند، لذا ما بطور قطع و یقین عقیده داریم که آنچه آن بزرگواران میگویند: « حق است و واقع و ما بر این نعمت عظمای الهی شاکریم.»
اما از بزرگواری خودشان، ائمه اطهار در بسیاری از احکامی که مسأله برانگیز بود، فرمایش خود را همراه با دلیل و یا استنادی ذکر میکردند.
مثلاً از
امام صادق علیه السلام مسأله ای را میپرسیدند، امامی که معدن علم خداوند و مخزن سر الهی است، حضرت برای اینکه شخص سؤال کننده پیدا کند، میفرمود: «
امیرالمؤمنین در این مسأله چنین فرموده است.» یا میفرمود: « حکم
رسول الله در این مسأله این است.» و یا به آیه ای از قرآن استدلال میکردند.
این روش برای آنها به لحاظ کرامت و بزرگواری بوده است، ولی در عین حال نمونه الگویی عملی است برای ما که هرگاه سخنی میگوییم، همیشه همراه با دلیل و برهان باشد و یا لااقل به کلام معصوم یا سخن بزرگان مستند گردد.
سخن گفتن از روی دلیل و برهان باعث میشود که اوّلاً شنونده اطمینان خاطر و آرامش دل پیدا کند و ثانیاً راه هر گونه شک یا شیطنت را بر او ببندد و همچنین عادت بر این امر موجب میشود خود انسان هر حرفی را بدون تحقیق و استدلال نپذیرد و از خطرات تقلید کورکورانه در امان باشد.
