در زمان
رسول خدا صلی الله علیه و آله مردی گناهی کرد و از خجالت و ترس پنهان شد، تا اینکه
حسن و
حسین علیهما السلام را که در آن زمان کودک بودند در جایی دید. آنان را بر دوش خود سوار کرد و به حضور رسول خدا رسید و گفت:« یا رسول الله من به خاطر گناهی که کرده ام به خدا و این دو فرزند شما پناه آورده ام.»
رسول خدا از کار این مرد چنان خندید که دست به دهان مبارک خود گذاشت. آن‌گاه به حسن و حسین علیهما السلام فرمود:«
شفاعت شما را در حق او قبول کردم.»
منابع: منتهی الامال، ج 1، ص 527- مناقب آل ابی طالب.
