در روایت از
امام صادق علیهالسلام آمده است که:
صداقت و دوستی جز با حدود خودش ممکن نیست و پس هر کس تمام یا بعضی از حدود صداقت را داشت او را دوست خود بدان و اگر کسی هیچ یک از آن شرایط را نداشت به هیچ عنوان او را به دوستی نپذیرد.
شرط اول: این است که ظاهر و باطنش یکی باشد.
شرط دوم: آنکه افتخار تو افتخار خود و ننگتر را ننگ خود بداند.
شرط سوم: ریاست یا ثروتی که به تو میرسد وضعش را نسبت به تو عوض نکند.
شرط چهارم: تو را از آنچه توانایی دارد محروم نسازد.
همچنین
امام حسن علیهالسلام در بستر بیمارى بود و پس از آن مسمومیتکه به شهادتش منجر شد، در دیدارى که جناده (از اصحاب وى) باحضرت داشت، امام چنین توصیه فرمود:
صحب من اذا صحبته زانک، واذا خدمته صانک و اذا اردت منه معونةاعانک و ...
با کسى همنشینى و مصاحبت و دوستى کن که:
1- هرگاه با او همنشین شدى، مایه آراستگى تو باشد .
2- آنگاه که خدمتش کنى، تو را نگهبان باشد .
3- هرگاه از او یارى خواستى، کمکت کند.
4- اگر سخنى گفتى، تو را تصدیق کند.
5- اگر (بر دشمن) حمله بردى، قدرت و صولت تو را بیفزاید.
6- اگر دستت را به فضل و نیکى دراز کردى، او هم دست، پیشآورد.
7- اگر در تو (و زندگیت) رخنهاى پدید آمد، آن را برطرف سازد.
8- اگر از تو نیکى دید، آن را در شمار و حساب آورد.
9- اگر چیزى از او طلبیدى، عطا کند.
10- و اگر تو ساکتبودى (و چیزى نخواستى) او آغاز کند (ونیازت را برطرف سازد).
اینها اوصاف کسى است که شایسته رفاقت و دوستى از دیدگاه اماممجتبى علیهالسلام است.
از اینها برمىآید که آیین دوستى عبارت است از:
آراستن دوست، یارى رساندن، قدرشناس بودن، تقویت کردن،همکارى داشتن و در راه دوست، فداکارى و خدمت کردن.
و اینکه تو را به هنگام بیچارگیها و مصیبتها رها نکند.