سلیمان بن صرد خزاعی

سلیمان بن صرد خزاعی، نام او در جاهلیت یسار بوده و رسول خدا صلی الله علیه و آله او را سلیمان نام نهاده است. مردی جلیل و فاضل بوده که در کوفه ساکن بوده است و بزرگ قوم خود بوده و در جنگ صفین در صف یاران امیرالمؤمنین علیه السلام بوده است و در همین جنگ حوشب و ذی ظلیم دو تن از فرماندهان سپاه معاویه را کشته است.

پس از مرگ معاویه، شیعیان کوفه در منزل او اجتماع نموده و برای امام حسین علیه السلام نامه نوشتند و آن حضرت را به کوفه دعوت نمودند.
لیکن سلیمان در کربلا حاضر نشد و از فیض شهادت در خدمت امام حسین علیه السلام محروم ماند و پس از حادثه کربلا سخت پشیمان شد و توبه و انابه جست و برای خونخواهی آن حضرت بپا خاست.
تا اینکه در سال 65 هجری (چهار سال پس از واقعه کربلا ) با مسیب بن نجبه فزاری و عبدالله بن سعد بن نفیل عضدی و عبدالله بن وال تمیمی و رفاعه بن شداد بجلی ( از بزرگان کوفه ) و جمعی از شیعیان کوفه که آنها را توابین گویند به جهت خونخواهی امام حسین علیه السلام از بنی امیه به سوی شام حرکت کردند و در بین راه با سپاه شام روبرو شدند.

شامیان سی هزار نفر بودند که با فرماندهی ابن زیاد و حصین بن نمیر و شرحبیل بن ذی الکلاع حمیری به جهت جنگ با شیعیان از شام حرکت کرده بودند که بین دو سپاه جنگ سختی درگرفت و سلیمان بن صرد به به تیر حصین بن نمیر شهید شد و پس از او مسیب کشته شد.

شیعیان که چنین دیدند یکباره دست از جان شسته، غلاف شمشیرها را کشیده و مشغول جنگ شدند. در این حال پانصد تن از شیعیان بصره به یاری ایشان رسیدند ، پای استوار داشته و پیوسته جنگ می کردند و می گفتند : « اقلنا ربنا تفریطنا فقد تبنا »؛ خدایا از تقصیر ما درگذر، ما توبه می کنیم.
تا آنکه عبدالله بن سعد و گروهی از بزرگان لشگر شیعه کشته شدند بقیه نیز چون تاب مقاومت در خود ندیدند روی به هزیمت نهادند.

منابع:
قاموس الرجال، ج 5 - منتهی الامال