ابراهیم «علیه‌السلام) پس از آن‌که از آتش رهایی یافت به همراه همسرش «
ساره » به سوی مصر مسافرت کرد. در این سفر بود که عزیز مصر کنیزی به نام «
هاجر » را بدو بخشید. او از مصر به شام رفت، سپس برای دلجویی از همسر خود ساره، هاجر و فرزندش
اسماعیل «علیه‌السلام) را به سرزمین مکّه برد.
ابراهیم (علیه‌السلام) در این نقل و انتقال فرزند و همسر مأموریتی دیگر نیز داشت و آن
تجدید بنای کعبه بود.
قرآن کریم در
سورة ابراهیم آیة 37 از قول وی چنین نقل می‌کند:
رَبَّنا اِنّی اّسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَّتی بِوادٍ غیرِ ذی زَرْعٍ عِنْدَ بیْتِکَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنا لِیُقیموا الصَّلواهَ فَاجْعَلْ اَفْئِدَهً مِنَ‌الّناسِ تَهْوی اِلَیْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنْ الثَّمراتِ لَعَلَّهُمْ یَشْکُرُونَ
(پروردگارا من فرزندانم را در دره‌ای بی‌کشت و زرع نزد خانة محترم تو سکونت دادم، پروردگارا تا نماز را برپا دارند، پس دل‌های برخی از مردم را به سوی آنان گرایش ده و آنان را از محصولات ]مورد نیازشان
روزی ده، باشد که سپاسگزاری کنند.)
او همسر و فرزندش اسماعیل را به هنگامی که هنوز کودک بود در آن سرزمین تنها گذاشت و به شام بازگشت.
او دوباره مأموریت یافت تا به مکّه بازگردد و به همراه فرزند خویش اسماعیل کعبه را آباد و پاک سازد:
…وَ عَهِدْنا اِلی اِبراهیمَ وَ اسْمعیلَ اَنْ طَهِّراا بَیْتیَ لِلطّائِفینَ و الْعاکِفینَ وَ الرُّکَّعِ السُّجُودِ … وَ اِذْ یَرْفَعُ ابراهیمُ الْقَواعِدَ مِنَ الْبَیْتِ وَ اِسْمعیلُ رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنّا اِنَّکَ اَنْتَ السَّمیعُ الْعَلیمُ «بقره / 125-127)
(… و به ابراهیم و اسماعیل فرمان دادیم که خانة مرا برای طواف‌کنندگان و معتکفان و رکوع و سجودکنندگان پاکیزه کنید … و هنگامی که ابراهیم و اسماعیل پایه‌های خانه کعبه
را بالا می‌بردند، می‌گفتند
ای پروردگار ما، از ما این عمل را[ بپذیر که در حقیقت تو شنوا و دانایی.)
