ابوعبیده می گوید:« روزی با حضرت امام باقر علیه السلام همسفر شدم. در راه، چند بار سوار و پیاده شدیم. امام هر بار، پس از من داخل کجاوه میشد و هر بار به من سلام می کرد، و با من
مصافحه میفرمود(دست میداد)، گویی که تازه به هم رسیده ایم. هنگام پیاده شدن نیز زودتر از من پیاده میشد و باز به من سلام میکرد و مصافحه میفرمود. »
به امام عرض کردم:« ای فرزند
رسول خدا ! شما کاری را میکنید که دیگران نمیکنند. هر بار سلام و احوالپرسی و مصافحه برای چیست؟ »
امام فرمود:« مگر نمیدانی مصافحه چه ثوابی دارد؟ هر گاه دو مؤمن با یکدیگر مصافحه کنند، گناهان آنها مانند برگ درختان می ریزد و خداوند به آنها با نظر رحمت می نگرد تا زمانی که از یکدیگر جدا شوند.»
منابع:
بحار الانوار، ج 46، ص 302، حدیث 47.
مراجعه شود به:
رفتار نیکوی امام باقر علیه السلام
