زراره بن اعین از شاگردان و اصحاب بزرگ
امام باقر و
امام صادق علیهماالسلام بود.
او از راویان بزرگ حدیث بود و در نقل روایات از امامان بسیار دقت و احتیاط داشت. امام صادق علیه السلام در مورد او فرموده بود:«اگر او نبود، روایات پدرم به زودی از بین می‌رفت.»
و هنگامی که
یونس بن عمار روایتی از امام باقر علیه السلام را به نقل از زراره خدمت امام صادق بیان کرد، امام فرمود:«برای ما جایز نیست آنچه را زراره از امام باقر روایت نموده است رد کنیم.»
روزی امام صادق علیه السلام به او فرمود:«ای زراره نام تو در نام های اهل
بهشت بی الف است.»
گفت:«بله، فدایت شوم. اسم من «عبد ربه» است و به زراره ملقب شده ام.»
خودش می گفت:«با هر حرفی که از امام صادق می‌شنوم بر ایمانم افزوده می شود.»
زراره مردی درشت اندام و سفیدرو بود و هنگامی که به
نماز جمعه می‌رفت کلاهی بر سر داشت، و اثر سجده بر پیشانیش زیبائی و جلال او را دوچندان می‌کرد. دست بر عصا راه می رفت و مردم به تماشای او می ایستادند. کسی قدرت مباحثه با او را نداشت و در مناظره بر همه پیروز می‌شد.
روایات فراوانی در فضائلش نقل شده است. برخی روایات نیز در مذمت او وارد شده اما این گونه روایات به دلیل حفظ جان او بوده است، چرا که ممکن بود مورد خشم حاکمان ستمکار عباسی واقع شود.
امام صادق علیه السلام در پیامی به او همین مطلب را فرمود:«تو را برای حفظ جانت مذمت می کنم - همان گونه که حضرت
خضر کشتی محرومان را سوراخ و معیوب می‌نمود تا پادشاهی که در حال غصب کشتی‌های مردم بود از آن کشتی صرف‌نظر کند.»
زراره حدود 2 ماه پس از شهادت امام صادق علیه السلام وفات یافت.
منابع:
تحف الاحباب شماره 213 تا 159 از تنقیح المقال، جامع الرواة.
