در علم کامپیوتر، یک زبان برنامه نویسی سطح پایین زبانی است که مقدار کمی یا اصلاً هیچ انتزاعی را از ریز پردازنده ی کامپیوتر تامین نمی کند. کلمه ی پایین به این معنی نیست که زبان از زبان برنامه نویسی سطح بالا پایین تر است بلکه به سطح پایین تر انتزاع آن برمی گردد.

البته توجه به این نکته ضروری است که سطح بالا در مقابل سطح پایین ماهیت نسبی دارد؛ یک برنامه نویس جاوا، C را یک زبان سطح پایین می داند، در حالی که یک برنامه نویس زبان اسمبلی، C را زبان برنامه نویسی سطح بالا می داند. یک برنامه نویس Python نیز ممکن است جاوا را یک زبان سطح پایین بداند.

در سطح خیلی پایین، زبان های برنامه نویسی سطح پایین دو طبقه می شوند: "تولید اول و تولید دوم".

زبان برنامه نویسی تولید اول، یا "1GL"، یک کد ماشین است. تنها زبانی است که ریزپردازنده می تواند بفهمد. کد ماشین نمی تواند با استفاده از ویرایشگر متن نوشته یا خوانده شود، بنابراین به ندرت توسط کاربر بهصورت مستقیم استفاده می شود.

زبان برنامه نویسی تولید دوم، یا"2GL"، یک زبان اسمبلی است. چون زبان اصلی ریزپردازنده نیست. زبان تولید دوم نامیده می شود. یک برنامه نویس زبان اسمبلی باید بفهمد که معماری واحد ریزپردازنده چگونه است (مثل "ثبات ها" و "دستورالعمل های" آن)