اگر نوری كه در محیطی منتشر می‌شود، بر سطح جدایی بین این محیط و محیط كم چگالتر نوری، یعنی، محیطی كه ضریب شكست مطلق كمتری دارد، بتابد پدیده جالب جدیدی مشاهده می‌شود.

اگر در این مورد، بخش انرژی بازتابیده با افزایش زاویه تابش افزایش می‌یابد، ولی این افزایش از قانون دیگری تبعیت می‌كند: با شروع از مقدار معینی از زاویه تابش، تمام انرژی نوری از سطح جدایی بازتابیده می‌شود. این پدیده به بازتاب كلی معروف است.

حال می‌خواهیم ببینیم كه زاویه تابش چه مقدار باشد كه پرتوهای نور دیگر وارد محیط رقیق‌تر نشوند؟

حالت ماكزیمم زاویه شكست، 90 درجه است كه در آن حالت پرتوهای نور تابیده به سطح جدایی تابیده شده، مماس بر سطح جدایی منحرف می‌شوند.

طبق قانون شكست، برای حالتی كه مساوی 90 درجه باشد داریم:

برای زاویه‌های تابشی كه از حد بیشتر باشند، پرت

و اصلاً شكسته نمی‌شود، ظاهراً این امر از این واقعیت نتیجه می‌شود كه برای زاویه‌های تابش بیشتر از حد ، مقادیری كه از قانون شكست برای به دست می‌آیند از حد بزرگترند، كه به وضوح ناممكن است.

جدول زیر شامل زاویه‌های بازتاب كلی برای بعضی از اجسام است.

بازتاب كلی را می‌توان در مرز حبابهای هوا در آب مشاهده كرد. آنها به دلیل این كه پرتوهای تابشی خورشید كاملاً و بدون این كه در حبابها وارد شوند از آنها بازتابیده می‌شوند می‌درخشند. این امر به خصوص برای حبابهای هوایی كه همیشه بر ساقه‌ها و برگهای خزه‌های دریایی وجود دارند، وقتی كه زیر پرتوهای خورشید قرار گیرند، محسوس است، مثل این است كه از نقره ساخته شده‌اند، یعنی بازتاب‌دهنده خوب نورند.