رابطه انسان شناسی و خداشناسی هم در
شناخت حصولی نسبت به انسان و خدا مطرح است و هم
شناخت حضوری نسبت به خدا و انسان را دربرمی گیرد.
به بیان دیگر شناخت حضوری انسان عامل یا راهی برای شکوفا و آگاهانه شدن معرفت حضوری و دستیابی به معرفت حضوری آگاهانه نسبت به خدا می شود و شناخت حصولی نسبت به انسان نیز طریقی برای شناخت حصولی نسبت به خداوند متعال و صفات والای اوست که اولی با عبادت و تزکیه نفس و سلوک عرفانی و دومی با تأمل و تدبر در اسرار و حکمتهایی که در وجود انسان به ودیعه نهاده شده فراهم می آید.
سعادت حقیقی انسان (هدف بعثت انبیای الهی) دستیابی به
معرفت حضوری آگاهانه نسبت به خداوند از طریق عبادت مخلصانه پروردگار است.
دستیابی به چنین معرفتی بدون حصول مقدمات علمی آن یعنی شناخت حصولی نسبت به آن حقیقت و پی بردن به عظمت آن و اعتقاد به امکان دستیابی عملی به آن برای نوع انسانها میسور نیست و بررسی انسان شناسی گام نخست در مسیر رسیدن به آن معرفت حضوری است.
قرآن مجید در زمینه رابطه شناخت حصولی انسان با شناخت حصولی نسبته به خداوند می فرماید :
«وفی الارض آیات للموقنین و فی انفسکم افلا تبصرون»
و در زمین نشانه هایی برای اهل یقین وجود دارد و در وجود شما نشانه هایی است ، آیا نمی بینید ؟.
در آیه ای دیگر می فرماید :
«سنریهم آیاتنا فی الافاق و فی انفسهم حتی تبیین لهم انه الحق»
به زودی نشانه های خود را در اطراف جهان و در وجود خودشان به آنان نشان می دهیم تا حقانیت خداوند برایشان آشکار شود .
کتاب: انسان شناسی
نویسنده: محمود رجبی
صفحه: