در بینش اسلامی « دنیا » مقدمه و مزرعه عالم آخرت است و لذا از هیچ ارزش اصیل و استقلالی برخوردار نیست. اولیاء الهی نیز هرگز « دنیا » را مقصد و مراد خود نداشتند تمام علائق قلبی خود به آن را بریده و تنها به عنوان وسیله و ابزار اکتساب رضوان خداوندی و نیل به قرب و لقاء او، به آن می نگریستند.
این حقیقت متعالی در ادبیات قرآنی و روائی به عنوان « زُهد » مطرح شده است که همان عدم تعلق به دنیاست نه بهره مند بودن از آن. در عوض تمام توجه بندگان صالح حضرت حق به « آخرت » که جهان بی پایان و دار جزا و منزل نهائی انسان است. بوده، آن را اصل می دانسته اند.
حضرت زین العابدین علیه السلام به مانند سایر معصومین (علیهم السلام) نمونه اعلای زاهد در دنیا و راغب در آخرت بوده اند.
زراره آن شیعه بزرگوار و راوی بـرجسته و بزرگ نقل نموده است که: پرسش گری در میانه شهر، در حالیکه می گفت: کجائید زاهدان در دنیا و کجائید راغبین در آخرت؟ در این هنگام هاتفی از گوشه بقیع صدا در آورد: (و این در حالی بود که صدایش را می شنیدیم ولی شخص او را نمی دیدیم) آن فرد علی بن الحسین علیه السلام است.
در همین ارتباط جناب « ابو حمزه ثمالی » یکی از برجسته ترین شاگردان امام سجاد (علیه السلام) که دعای شریف « ابو حمزه ثمالی » که بهترین و بلند ترین دعای سحر در
ماه رمضان است توسط او از حضرت سجاد ( علیه السلام )روایت شده است، می گوید: من نشنیدم احدی از مردم زاهد تر از حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) بوده باشد مگر آنچه به من رسیده از
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام و علی بن الحسین چنان بود
که هر گاه تکلّم می فرمود در زهد و موعظه، به گریه در می آورد هر کس را که در محضر شریفش حضور داشت. به هرحال جناب
ابن شهر آشوب در کتاب شریف « مناقب » می فرماید: بسیار کم کتابی در زمینه « زهد » و « موعظه » یافت می شود که در آن ذکر نشده باشد. و قال علی بن الحسین (علیه السلام) یا « قال زین العابدین » بعضی در تمام کتب در این زمینه از حضرت حدیث نقل شده است.
منابع:
- بحارالانوار، ج 46، ص 76، حدیث 69 به نقل از الارشاد شیخ مفید - منتهی *الامال ج 2، ص 11 و ص 97 به نقل از مناقب
مراجعه شود به:
