در عزای کودک

یکی از یاران امام صادق علیه السلام می‌گوید:
برای عیادت یکی از پسران امام صادق به منزلش رفتم. دیدم امام جلوی در منزل با حالت حزن و اندوه ایستاده است.
عرض کردم:«حال فرزندتان چطور است؟»
فرمود:« سوگند به خدا با همین بیماری از دنیا خواهد رفت.»
سپس به داخل منزل رفت و پس از مدتی خارج شد، در حالی که دیگر از غصه و حزن در چهره‌اش نشانی نبود.
من گمان کردم حال بچه خوب شده است. از امام پرسیدم:«حالش چه طور است؟»
امام فرمود:« فرزندم از دنیا رفت.»
با تعجب عرض کردم:« فدایت شوم، وقتی زنده بود شما محزون و گرفته بودید اما اکنون که از دنیا رفته است، اندوهگین نیستید! چگونه است؟»
امام پاسخ فرمودند:«ما خاندانی هستیم که پیش از مصیبت دعا و تضرع می‌کنیم ولی خداوند هر گونه اراده کند، به قضاء او راضی و در برابر امرش تسلیم هستیم.»