خلفای فاطمی

خلفای فاطمی علاوه بر کشورگشایی و فعالیتهای سیاسی، خلفای عباسی را با تبلیغات گسترده ی مذهبی به سختی به هراس انداخته بودند.
خلفای فاطمی با انگیزه اسماعیلی بودن با کوشش تمام خواستار از میان برداشتن خلافت بغداد و امیرانی که تحت حمایت و پشتیبانی خلفای عباسی می‏زیستند، بودند.
چون داعیان اسماعیلی که از ایران برخاسته بودند، در زیستگاه اصلی خود به خاطر قدرت غزنویان و سامانیان نتوانستند دولت بزرگی بر پا سازند، جانشینان ایشان همواره در صدد بودند که دامنه چیرگی خود را به غرب گسترش دهند و خلافت عباسی را یکسره بر اندازند تا آن جایگاه را به علویان که فاطمیان، خود را به ایشان منتسب ساخته بودند، واگذارند.

فاطمیان در نتیجه جابه‏جایی پایتخت خود از تونس به قاهره، مرزهای دولتشان را از سوی غرب گسترش دادند و در سال 394 ق / 1003 م، شهر حلب را ضمیمه قلمرو خود ساختند. همچنین امیران کرانه‏هایی چون دیار بکر و دیگر کرانه‏های الجزیره، پیروی از فرمان خلیفه فاطمی مصر را پذیرفتند.