بعد از شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام فتنه‌های زیادی به پا خاست و بلاهای بزرگی دامن شیعیان علی علیه السلام و اهل بیت او را گرفت. هیچ‌کس اجازه نداشت فضائل و مناقب اهل بیت را بیان کند و هر کس از دوستان علی و اهل بیت او بود، نامش از دیوان حذف می‌شد و گواهی او مورد قبول واقع نمی‌شد.
این فشارها به جایی رسید که کسی که متهم به دوستی اهل بیت علیهم السلام بود، به قتل محکوم می‌شد.
شیعیان در هر شهر و دیاری به قتل می‌رسیدند، دست و پایشان قطع می‌شد و به اتهام محبت اهل بیت به دار آویخته می‌شدند.
در یک جمله باید گفت: در آن زمان حق به عنوان باطل شناخته می‌شد و باطل به عنوان حق.

منابع: بحار الانوار، ج 33، ص 180 و 181، ج 27، ص 213.

مراجعه شود به:

• ولایتعهدی یزید
• مصلحت امام حسین علیه السلام در برابر معاویه
• دشمنی مردم شام با اهل بیت پیامبر
• دستور ابن زیاد برای لشگرکشی علیه سپاه امام حسین علیه السلام