توکل بزرگترین مقام است زیرا کسی که خداوند کفایت امور او را کند و او را دوست بدارد و مراعات حالش را نماید به تحقیق فائز گردیده است و خداوند سرزنش فرموده کسی را که توجه به غیر او داشته باشد چنان که می‌فرماید: «
آیا خداوند کفایت امر بنده خود نمی‌کند که به دیگری توجه می‌کنند»
سوره زمر _ 36) نقل شده است که بعضی دیدند مردی را که در بیابان مشغول عبادت پروردگار بود از او سوال کردند غذا از کجا می‌آوری؟ جواب داد از خزانه پروردگار عزیز.
سپس اشاره به دندان‌هایش کرد و گفت: آن کسی که دندان دهد روزیش را هم برساند. و محل توکل
قلب انسانست و منافات ندارد طلب روزی کردن و کسب معاش نمودن با توکل زیرا خداوند به آن فرموده چنان که می‌فرماید: «
خداوند قرار داد زمین را برای شما نرم و هموار پس شما در پست و بلندی‌های آن حرکت نمایید و روزی خود را به دست آورید» (
سوره ملک _ 51)
و نیز منقول است که عربی داخل مسجد گردید
حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود: آیا
شتر را بستی؟ عرض کرد: نه یا رسول اله بلکه (توکلت علی اله) رها کردم. آن حضرت فرمود شتر خود را ببند و سپس توکل بر خدا کن. و خداوند پغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و امتش را امر به توکل فرموده در قولش که می‌فرماید: «
ای پیغمبر تو و مردم مسلمان هنگام جنگ سلاح جنگی با خود بردارید و برای پیشرفت دین توکل به خدا داشته باشید» (
سوره نسا _ 71)
و روایت است که خدای تعالی فرموده : «
هر کس به من اعتماد و توکل کند و از مخلوق من روگردان باشد ضامن روزیش می‌گردانم آسمان و زمین را و اگر مرا بخواند اجابتش می‌کنم و اگر چیزی طلب کرد به او عطا می‌نمایم و اگر طلب کفایت امور کرد کفایتش خواهم کرد. و هر که اعتماد و توکل به مخلوق کرد اسباب روزیش را از آسمان و زمین قطع می‌کنم و اگر مرا خواند اجابتش نکنم و اگر چیزی سوال کرد به او ندهم و اگر درخواست کفایت امور کرد کفایتش نکنم.
منبع
- ارشاد القلوب دیلمی _ ترجمه مسترحمی
