حضرت داود علیه السلام

حضرت داود علیه السلام پدر حضرت سلیمان علیه السلام و از پیامبران بزرگ الهی بود. داود در زبان عبری «داوید » تلفظ می‌شود و به معنای محبوب است.
نام حضرت داود علیه السلام شانزده بار در قرآن آمده و بخش هایی از زندگی وی نیز در آن منعکس گردیده است که در زیر به بخشی از آن اشاره می‌شود:

-- پیروزی داود علیه السلام بر جالوت ستمگر: در آیه 252 سوره بقره آمده است که حضرت داود، جالوت فلسطینی را در نبردی تن به تن کشت و خداوند به وی پادشاهی ارزانی داشت.

-- مقام و ویژگی های داود: در آیاتی از قرآن مجید به پیامبری وی اشاره شده و از اعطای کتاب زبور به او سخن گفته شده. نیز آمده است که خداوند، کوه ها و پرنده ها را مسخر وی گرداند و آهن را برای وی نرم ساخت و به او صنعت زره سازی آموخت تا لشگریان را در جنگ از گزند و زخم محفوظ دارد.

-- در آیاتی نیز از قضاوت و حکم حضرت داود علیه السلام و اعطای حکمت به او سخن به میان آمده است. در روایات اسلامی نیز به حکمت‌های او توجه شده است. امام علی علیه السلام نیز گاهی به شیوه‌ی داود علیه السلام قضاوت می فرمود. نیز به امتحان و آزمایش حضرت داود در قضاوت، و استغفار و توبه وی در سوره محمد تصریح شده است.

-- در روایات اسلامی به گریه‌ها و عبادت‌های حضرت داود علیه السلام تصریح شده است. حضرت صادق علیه السلام می‌فرمود:« حضرت داود علیه السلام تا آخر عمر، یک روز در میان روزه می‌گرفت.»

-- در روایاتی نیز به تهجد و شب زنده داری وی اشاره شده است. نیز می‌گویند وی ایام زندگی خود را به چهار بخش تقسیم کرده بود: روزی برای قضاوت در میان بنی اسرائیل، روزی برای رسیدگی امور زندگی و کار خانه و همسران، روزی برای تسبیح خداوند در کوه‌ها، و روزی برای عبادت در منزل که رهبانان نزد وی می آمدند و با وی هم‌آوا می‌شدند.

البته باید گفت که بر اساس تورات کنونی، یهودیان، وی را پیامبر نمی‌دانند و معتقدند که وی یکی از پادشاهان بنی اسرائیل بود. از این جهت افسانه‌های فراوانی برای حضرت داود علیه السلام ساخته‌اند.

امام صادق علیه السلام فرمود:«داود صد سال تمام عمر کرد که از این مدت، چهل سال دوره حکومت و نبوت وی بود. او به هنگام وفات، حضرت سلیمان علیه السلام را به جانشینی خود منصوب نمود.»

وی را در قریه داود در بیت المقدس به خاک سپردند.


مراجعه شود به:
حکم داودی
قضاوت امام مهدی علیه السلام به شیوه حضرت داوود علیه السلام

منابع:
حیوه القلوب،‌ مجلسی، ‌ص 329؛ اعلام القرآن،‌ خزائلی، ‌ص 302؛ قصص الانبیاء، رسول محلاتی، ج 2، ص 198