حسن بن محمد
« 561- 557 ق / 1166-1162 م»
پس از وفات
محمد بن بزرگ امید، پسرش حسن زمامدار امور
اسماعیلیان شد.
وی با وجودی که اصل و نسبش معلوم بود، خود را از اعقاب نزار بن
مستنصر و امام زمان و خلیفة الله میدانست.
در هفدهم رمضان 559 ق / هشتم آگوست 1164 م« در زمان
مستنجد - خلیفه
بغداد - و سلطان ارسلان سلجوقی، که دولت فاطمی
مصر فرو پاشیده بود،
اعلام قیامت
حسن در میدان شهر منبری روی به قبله نهاد، و چهار پرچم سرخ، زرد، سفید، و سبز نیز بر چهار پایه منبر افراشت و گفت
»من امامم و تکلیف از جهانیان برداشتم و دستورهای شرعی از ظاهر برکنار کردم و باید که مردم به باطن با خدا باشند و به ظاهر اعتبار نکنند.
عقاید حسن علی ذکره السلام
لقب حسن علی ذکره السلام بود که مردم او را خداوند خطاب میکردند.
از جمله
باورهای او این بود که:
عالم قدیم است،
زمان نامتناهی،
معاد روحانی،
بهشت و
دوزخ معنوی و
قیامت هر کس مرگ اوست
بر این اساس وی همه ارکان شریعت را تأویل نمود و به الحاد و کفر رسانید و حکم کرد که اگر در این قیام ظاهر شریعت را رعایت کنند، مؤاخذه شوند.
بدین جهت گروهی از صباحیه با عقاید او موافق نبودند از قلاع و مواطن خود خاصه از قلعه قهستان هجرت کردند.
حسن بن محمد در ششم
ربیع الاول 561 ق / 11 ژانویه 1166 م به دست برادر زن خود، حسن بن نامور به قتل رسید.
