شیخ صدوق از عبدالله بن سیابه روایت کرده که گفت: ما هفت نفر بودیم که از
کوفه رهسپار
مدینه شدیم چون خدمت امام صادق علیه السلام رسیدیم حضرت فرمود: از عموی من زید خبر دارید؟
گفتم: مهیای خروج بود.
حضرت فرمود: اگر از کوفه برای شما خبری رسید مرا اطلاع دهید.
چند روزی گذشت نامه ای از کوفه به ما رسید که زید روز چهارشنبه اول
ماه صفر خروج کرد و روز جمعه به درجه رفیع شهادت رسید و همراه او این اشخاص نیز به شهادت رسید که نام آنان را نیز نوشته بودند.
به خدمت امام صادق علیه السلام آمدیم و نامه را به آن حضرت دادیم وقتی آن نامه را قرائت نمود گریست و فرمود: انالله وانا الیه راجعون (بدرستیکه ما برای خداییم و ما بسوی او بازگشت می نمائیم) اجر مصیبت عمویم زید را از خداوند می طلبم. همانا زید نیکو عمویی بود و از برای دنیا و آخرت مفید بود؛ به خدا قسم که عمویم شهید از دنیا رفت مانند شهدایی که در خدمت حضرت رسول و علی و حسن و حسین صلوات الله و سلامه علیهم شهید گشتند.
شیخ مفید فرموده که چون خبر شهادت زید به حضرت صادق علیه السلام رسید به شدت غمگین و
محزون گشت به طوریکه آثار حزن بر چهره آن حضرت ظاهر شد زمان خود هزار دینار داد تا در میان خانواده کسانیکه در یاری زید شهید گشته بودند توزیع کنند.
مراجعه شود به:
جایگاه زید بن علی نزد امیرالمؤمنین
منزلت زید بن علی در نزد ائمه