توسل به ائمه علیهم السلام

در بینشی که بر اساس توحید شکل گرفته باشد، جز خداوند متعال، هیچ موجودی در سراسر نظام هستی، استقلالی از خود ندارد. تمام موجودات جهان، آیات و نشانه‌های قدرت و حکمت و علم و شعور بی نهایت ِخالق ِ هستی‌اند. بنابراین، مستقل دیدن هر موجودی غیر از خدا نادرست است و وابسته‌دیدن موجودات به نشانه‌های صفات خداوند، صحیح و منطقی است و منافاتی با توحید ندارد.
امامان معصوم علیهم السلام نیز نشانه‌های خدا و آینه‌های حق‌نمایند. آنان چون بندگانی شایسته و صالح‌اند، خداوند بسیاری از امور را ، با واسطه و بدون واسطه، از طریق وجود پر برکت آنان پیش می‌برد. بنابراین، توسل به ائمه علیهم السلام به معنای دور شدن از توحید و صراط مستقیم نیست، بلکه عین توحید و حقیقت است.
خود خداوند متعال به مومنان فرمان داده است که برای روی آوردن به او، در جستجوی وسیله و واسطه باشند:«ای کسانی که ایمان آورده اید، تقوای خدا را رعایت کنید و برای رسیدن به خدا در جستجوی وسیله باشید.» (سوره مائده، آیه 35 )
امامان معصوم علیهم السلام نیز بهترین وسیله‌های قرب به حق و نیل به کمال مطلوب‌اند. در بسیاری از روایات قرآنی نیز «وسیله برای رسیدن به خداوند متعال» به «امامان معصوم» تفسیر شده است.

منابع:
قرآن کریم، تفسیر نور الثقلین، ج 1، ص 626، شماره های 176، 177، 179.