آزمون های رادیو کربن روش بسیار خوبی است که امروزه می تواند در بسیاری از شاخه های پژوهشی مانند
ژئولوژی،
باستان شناسی ، تاریخ گذاری
صخره ها، درختان ،
مواد معدنی تا
سفال و ابزار پیش از تاریخ و حتی
مومیایی های مصری به کار رود.
مقدار بسیار کمی از کربن بدست آمده در جوی که
دی اکسید کربن در آن وجود دارد،
رادیو اکتیو است و از
نیتروژن به عنوان نتیجه پرتو افکنی پر انرژی
کیهانی شکل گرفته و وزن
اتمی آن دو واحد بیش از کربن عادی به فرمول C12 است، بنابراین C14 نامیده می شود.
این کربن رادیواکتیو ماده ای زوال پذیر است، اگر مقدار کامل مشخصی از
C14 در محفظه ای محبوس شود، نیمی از مقدار
اتم های آن پس از 5568 سال از میان می روند که این
نیمه عمر نامیده می شود. بدین ترتیب مقدار مشخصی از کربن رادیو اکتیو وارد آب ترادش شده می شوند و بخشی از آن،
صخره آهکی را حل کرده و می تواند در توف آهکی و تشکیلات راه یابد و در آن باقی بماند.
مشکل بعدی اندازه گیری و شناخت نحوه آهکی شدن آن است. اگر قطعه ای از یک
استالاگتیت پیدا شود که دقیقا حاوی نیمی از رادیو کربن باشد،
عمر آن 5568 سال یعنی معادل نیمه عمر رادیو کربن است و اگر مقدار کمتری در این قطعه استالاگتیت پیدا شود، نشان می دهد که عمر آن بیشتر است. اما اگر این مقدار کمتر باشد، این تشکیلات باید جدیدتر و جوانتر باشد.
در هر 2 حالت C14 موجود که حاوی دی اکسید کربن هوا و خاک است، تغییر نکرده و به میزان نسبتا خوبی تاریخ گذاری آن تائید می شود.
آزمایشات رادیو کربن نشان داده که ماده ارگانیک از آنچه حدث زده شده، کهن تر است و در
ژئولوژی و
دیرین شناسی و
باستان شناسی و زمینه های وابسته اهمیت قطعی دارد.
آزمون رادیو کربن صراحتا، عمری بیش از 50000 سال را برای تشکیلات آهکی نشان می دهد.
نمونه های استالاگتیتی که از غارهای زیر دریایی جزیره
کفالینیا در دریای
ایونی به دست آمده بین 16000 تا 20000 سال عمر دارند.
منشاء استالاگتیت ها ظاهرا به طور محسوسی کم شده است.
گاهی آثاری از سایر مواد رادیو کربن نظیر
اورانیوم در غارها کشف می شود.
بعنوان مثال در غاری در جنوب فرانسه، نشانه هایی از تخریب به خاطر فروپاشی اورانیوم وجود داشته است.
گاهی می توان از طریق استالاگتیت های شکسته، بعنوان
زلزله سنج طبیعی برای بازگویی لرزه های گذشته زمین و تخریب های مشابه استفاده می کنند.