تاریخ معاصر بریتانیا
این کشور ، که در 1801 از
اتحاد بریتانیای کبیر و
ایرلند تشکیل شد، با فرانسه انقلابی و ناپلئونی (1789 تا 1815) تقریبا به طور مداوم جنگید، و از این جنگها با غنایم مستعمراتی بیرون آمد.سلطنت
ملکه ویکتوریا (سلطنت از 1837 تا 1901) شاهد اوج اقتدار بریتانیا بود. بریتانیا ، اولین کشوری که دستخوش
انقلاب صنعتی شد و تجارت جهان را تحت تسلط خود درآورد.
مراسم حمل پرچم که در روز تولد ملکه انجام میگیرد.
|
سیاستمداران بریتانیایی ، از جمله نخست وزیران
سر رابرت پیل (178 تا 1850)،
لرد پالمرستون (1784 تا 1865)،
ویلیام اوارات گلادستون (1809 تا 1898) و
بنجامین دیزاییلی (1804 تا 1881) – در صحنه سیاسی جهان حکمفرما بودند .
امپراتوری بریتانیا شامل بسیاری از مناطق افریقا،
شبه قاره هند،
کانادا و
استرالیا بود. دموکراسی پارلمانی با گسترش تدریجی حق رأی که با قانون اصلاح 1832 آغاز شد،افزایش یافت.
این روند تا آنجا ادامه یافت که حکومت منتخب مردم به مستعمرات دور، در آغاز به کانادا و استرالیا، اعطا شد .
اما همین حق از ایرلند، جایی که احساسات ملی گرایانه در حال برانگیختن بود، دریغ شد و موجب آَشوب ها و درگیری های فراوان گشت .
در اواخر قرن نوزدهم سلطه اقتصادی بریتانیا را
ایالات متحد امریکاو به خصوص
آلمان کم کم به مبارزه طلبیدند.
در واقع رقابت اقتصادی با امپراتوری آلمان یکی از عوامل سهیم در علل بروز
جنگ جهانی اول بود.
هربرت اسکویت (1852 تا 1928)، نخست وزیر، از 1908 تا 1916 دولت لیبرال اصلاح طلبی را رهبری کرد ولی – پس از انتقاد از روش او در اداره جنگ –
دیوید للوید جورج (1863 تا 1945) جانشین وی شد. همین للوید جورج در مقام وزیر دارایی، بیمه بهداشت و بیکاری را برقرار کرده بود.
دومینیونهای قدیمی، یا همان مناطق مهاجرنشین ،
کانادا ،
استرالیا ،
زلاند نو و
افریقا ی جنوبی به صورت کشورهای خود مختار از جنگ بیرون آمدندو استقلالشان به موجب
قانون وست مینستر (1931) تائید گردید.
قیام عید پاک در ایرلند (1916) موجب تجزیه این جزیره در 1922 شد. تنها ایرلند شمالی، منطقه با اکثریت پروتستان ، در این پادشاهی متحد باقی ماند .
اما همین ایرلند شمالی ، در دهه های 1970 و 1980 درگیری سخت در این ایالت دوباره ظهور کرد. عامل این درگیری ها ، برخورد جمهوریخواهان کاتولیک – خواهان اتحاد با جمهوری ایرلند – با وفاداران پروتستان مصمم به حفظ پیوند با بریتانیا، بود .
بدین جهت سربازان بریتانیایی برای حفظ نظم و شکست خشونت های تند و شدید تروریستی ارتش جمهوریخواه ایرلند در آنجا مستقر شدند.
در
جنگ جهانی دوم، بریتانیا به رهبری نخست وزیر وقت
سر وینستون چرچیل (1874 تا 1965) – که در دهه 1930 قویا با سازش مخالفت کرده بود ،نقش عمدهای در شکست قدرتهای محور ایفا کرد و از 1940 تا 1941 در برابر
آلمان ظاهرا شکست ناپذیر به تنهایی ایستاد.
پس از جنگ، دولت کارگر
کلمنت آتلی (1883 تا 1967) برنامه رفاه اجتماعی را بنیان گذاشت. در همان زمان، امپراتوری بریتانیا شروع به تغییر شکل کرد و با استقلال
هند (1947) برای سرآغاز به صورت جامعه مشترک المنافعی از حدود 50 کشور مستقل درآمد.
در اواخر دهه 1980 استعمار زدایی تقریبا پایان یافت و بریتانیا دیگر قدرتی جهانی نبود، هر چند تسلیحات بازدارنده هستهای بریتانیا محفوظ ماند.
در دهه 1970
بریتانیا درگیر تجدید سازمان اقتصاد داخلی و برنامه رفاه اجتماعی خود بود. در نتیجه ، از 1979 تا 1990 تحت نخست وزیری دولت محافظه کار
مارگارت تاچر (متولد 1925) به پیش رفت .
این کشور همچنین به جامعه اروپا پیوست (1973) و کوشیده است که خود را با آن تطبیق دهد.