بنی لحیان قبیله ای بود از طایفه هذیل بن مدرکه و از تبار عرب عدنانی.
بنی لحیان در ناحیه شمالی سرزمین
حجاز در منطقه ای به نام « غران »، حوالی مکه و میان امح و
عسفان، اقامت داشتند و قبل از ظهور اسلام در آن مناطق دارای دولت و حکومت بودند.
برخی از قبایل عرب ساکن منطقه شمالی حجاز، همچون
عضل و
قاره، به تحریک و نیرنگ بنی لحیان، به مدینه سفر کردند و اظهار مسلمانی نمودند. آنان از
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم تقاضای معلم قرآن کردند و در بازگشت به وطن خود در
رجیع با کمک هذیل و بنی لحیان، یاران پیامبر را به قتل رساندند.
رسول خدا پس از آگاهی از
حادثه رجیع، قبایل بنی لحیان، عضل و قاره را نفرین کرد و چنین دعا فرمود:«خدایا از طایفه های بنی لحیان، قاره و عضل که فرمان خدا و رسول را نبرده‌اند، انتقام بگیر و آنها را به قحطی سختی گرفتار ساز.»
بنا بر برخی روایات، پیامبر اکرم تا یک ماه در قنوت نماز صبح، قبایلی را که حادثه رجیع و
حادثه بئرمعونه را آفریده بودند (از جمله بنی لحیان) نفرین می‌کرد.
رسول خدا در
جمادی الاولی سال ششم هجری قمری به خونخواهی شهدای رجیع به سوی بنی لحیان شتافت. پیامبر جهت غافلگیر کردن دشمن ابتدا جاده
شام و سپس جاده مستقیم مکه را در پیش گرفت، و به سرزمین غران، منزلگاه بنی لحیان، رسید. با این همه، دشمن از ورود سپاه اسلام آگاهی یافت و به کوه‌های اطراف گریخت. پیامبر نیز به مدینه بازگشت.
منابع:
المغازی، ج 1 و 2{ فهرست قبائل }؛ سیره ابن هشام، ج 1 تا 4 { فهرست قبائل }؛ معجم قبائل العرب، ج 3، ص 1010، سیرخ رسول خدا، جعفریان، ص 529
