«بنی قینقاع» نام یکی از قبایل یهودی عرب‌زنان ساکن
مدینه بود.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم پس از
جنگ بدر به نبرد با آنان برخاست، و بنابراین آنان نخستین گروه از یهودیانی بودند که سپاه مسلمین به مبارزه با آنان می‌شتافت. یهودیان بنی قینقاع که در بیرون شهر مدینه به زرگری و آهنگری اشتغال داشتند، در پی پیمان شکنی و هتک حرمت به یک زن مسلمان و ریختن خون مسلمانی دیگر، در
شوال سال دوم هجری قمری از سوی سپاه مسلمین تحت تعقیب قرار گرفتند.
رسول خدا در ابتدا آنان را در بازار خودشان گرد آورد و از آنها خواست که از سرنوشت
قریش در بدر عبرت گیرند و اسلام آوردند، اما آنان از قبول اسلام سرباز زدند. سپاه مسلمین نیز 15 روز قلعه آنان را محاصره کرد. سرانجام آنان به تنگ آمدند و تسلیم شدند. رسول خدا بنی قینقاع را به مرز
شام تبعید کرد، و اموالشان به دست مسلمانان افتاد. پیامبر اکرم پس از گرفتن خمس غنایم، بقیه را بین مسلمانان تقسیم کرد؛ و این نخستین بار بود که
خمس گرفته شد.
منابع:
المغازی ج 1، ص 176؛ سیره ابن هشام، ج 3، ص 50؛ دایره المعارف تشیع، ج 3
