بشارت و پیامبران
|
|
یکی دیگر از صفات پیامبران مقام تبشیر است. یاایهاالنبی انا ارسلناک شاهداً مبشراً و نذیراً و داعیاً انی … باذنه و سراجاً منیراً و بشرالمؤمنین بان لهم من … فضلا کبیراً.
ای پیامبر! ما تو را فرستادیم تا مبشر و نوید دهندهی انسانها بوده باشی. تبشیر مژده دادن است و از مقولهی تشویق است. انسان اگر بخواهد فرزند خود را به کاری وادار کند از یکی از دو راه یا هر دو راه وارد می شود.
1) راه تشویق و نوید
2) ذکر کردن عواقب وخیم آن کار را انجام ندادن (انزار)
تبشیر فقط کافی نیست بلکه شرط لازم هست ولی شرط کافی نیست. انذار هم شرط لازم است ولی کافی نیست و علت اینکه به قرآن سبع المثانی گفته می شود علتش این است که همیشه در قرآن تبشیر و انذار مقرون به یکدیگر هستند و در دعوت، این هر دو رکن باید توأم باشد. جنبهی ؟؟؟ بایستی بیشتر از جنبهی انذار باشد.
بشیراً و نذیراً، مبشراً و نذیراً و به همین دلیل است که قرآن کریم در آیات زیادی تبشیر را مقدم میدارد.
اولین شرطی که در امر دعوت و پیام رسانی، از قرآن می آموزیم مسئلهی شرح صدر و ظرفیت وسیع است. پیامبران می خواستند سخن خودشان را در درجهی اول به عقلها ابلاغ کنند و اگر می بینیم مسیحیت بر ضد این سخن قیام کرده است و میگوید کار ایمان با عقل ارتباط ندارد این در اثر تحریف مسیحیت است و مسیح اصلی چنین سخنی را نمیگوید. قرآن میفرماید: ای پیامبر! مردم را به راه پروردگارت بخوان به حکمت و به موعظهی حسنه.
تعداد بازدید ها: 7338