امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
برنامه
حضرت علی علیه السلام پس از نماز صبح در مسجد این گونه بود که تا طلوع خورشید در حال
تعقیبات نماز بود، سپس مستمندان و مردم دیگر گردش جمع می‌شدند و او به آنها
فقه و
قرآن می‌آموخت، و پس از ساعت معینی از مسجد بیرون می‌رفت.
یک روز پس از آنکه امام برخاست تا از مسجد بیرون برود، مردی ناسزایی به او گفت.
امام برگشت و روی منبر نشست، و پس از آنکه مردم جمع شدند، خدا را حمد و سپاس گفت و فرمود:
« ای مردم، محبوبترین ویژگی امام نزد خداوند، بردباری او و آگاهی‌اش به احکام دینی است و مبغوضترین چیز نزد خدا، نادانی و بی تدبیری امام است. بدانید که هر که خودش موعظه‌کننده‌ی خودش نباشد، خداوند برایش مراقبی قرار نمی‌دهد. هر کس انصاف را رعایت کند، خداوند بر عزّتش می‌افزاید. اگر در فرمانبرداری از خداوند خوار شوید، به خداوند نزدیک می‌شوید، ولی اگر با معصیت کردن، عزیز شوید، از او دور می‌شوید.»
آن‌گاه فرمود:« آن که چند لحظه پیش با من سخنی گفت کجاست؟»
ناسزاگوینده (که در مسجد حضور داشت و نمی‌توانست خود را معرفی نکند) گفت:« من اینجا هستم، ای امیرالمومنین.»
امام فرمود: «اگر بخواهم میتوانم بگویم به من چه گفتی.»
مرد گفت:« بخشش شایسته توست. از من درگذر.» حضرت فرمود:« گذشتم »
منابع:
مراجعه شود به:
