«انجیل» واژه‌ای یونانی و به معنی مژده و بشارت است. این کلمه دوازده بار در قرآن به کار رفته است. قرآن کریم انجیل واقعی را کتاب آسمانی می‌داند. به همین دلیل انجیل اصلی، به عنوان کتاب آسمانی نازل شده بر حضرت عیسی، نزد مسلمین حرمت و قداست دارد.
ولی انجیل واقعی پس از صعود
حضرت عیسی علیه السلام به آسمان، مفقود شد و یهودیان که در صدد قتل حضرت عیسی بودند، پس از ماجرای صعود حضرت عیسی، تمام نسخه‌های انجیل را معدوم کردند. مسیحیان، سال‌ها بی‌کتاب آسمانی زندگی می‌کردند، تا این که بعضی از
حواریین و بزرگان مسیحی در صدد برآمدند انجیل‌هایی برای مردم فراهم آورند. به این ترتیب روایات و نسخه‌هایی متعددی از انجیل پدید آمد که هیچ‌یک انجیل واقعی نازل شده بر حضرت عیسی علیه السلام نبود و نیست.
آنچه امروز به عنوان
اناجیل مورد تایید نصاری و مسیحیان جهان است. چهار انجیل زیر است:
1-
انجیل متی
2-
انجیل مرقس
3-
انجیل لوقا
4-
انجیل یوحنا
برخی از نویسندگان این اناجیل از حواریین و بعضی نیز از شاگردان حواریین بوده‌اند.
با همه تحریف و تغییرهایی که در این اناجیل صورت گرفت، بشارت به بعثت
پیامبر اسلام در برخی از آنها دیده می‌شود.
در آثار
شیعه بحث ها و مناظره هایی بین پیامبر اسلام و اوصیای او با علمای مسیحی ثبت شده که نشان می‌دهد آن بزرگواران انجیل را از بر بوده‌اند و تفسیر صحیح آن را بیان می‌فرموده‌اند.
منابع:
دایرةالمعارف تشیع، ج 2؛ المعارف و المعاریف، ج 1؛ دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی
