در فرهنگ دین اسلام حقوق و وظائف متقابلی میان پدر و فرزند وجود دارد. هر یک از پدر و فرزند موظفند به وظائف و حقوقی که بر عهده دارند به بهترین وجه عمل کنند.
از سخنان معصومین علیهم السلام به این حقوق و وظائف اشاره شده است. یکی از روایات در این فرضیه گفتار نورانی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در
نهج البلاغه است که می فرماید:
(
ان الولد علی الوالد حقا و ان للوالد علی الولد حقا فحق الوالد علی الوالد ان یعطیعه فی کل شی الا فی معصیته الله سبحانه و حق الوالد علی الوالد ان یحسن اشمه و یحسن ادبه و یعلمه القرآن)؛ (بدرستی که فرزند بر پدر حقی دارد و پدر نیز بر فرزند حقی دارد. حق پدر بر فرزند این است که در همه چیز جز در معصیت خدا او را اطاعت کند و حق فرزند بر پدر آنکه برای او نام نیک انتخاب کند و تربیتش را نیکو قرار دهد و قرآن را به او بیاموزد. )
بنابراین با توجه به اینکه نام هر کسی تا پایان زندگانی تابلوی وجود او می باشد و نام نیک تأثیر بسزایی در شخصیت کودک دارد در اسلام سفارش فراوانی بر گذاشتن نام نیک بر کودکان شده است و جالب است بدانید نام گذاری هر کودک مادر یا پدر یا پدربزرگ و دیگران نیست بلکه حق کودک است و چون خودش زبان ندارد و قدرت انتخاب و بیان در او نیست خداوند که مدافع منافع انسان ها است این حق را بر عهده پدر گذارده و بر او واجب نموده که نام نیک بر کودک خود بگذارد یعنی اگر تخلف کند و نام ناهنجار بر او بگذارد فرزندش حق بازخواست دارد.
بنابراین باید از نام های مقطعی که در سنین کوچکی خوبست ولی برای سنین بزرگسالی مناسب نیست پرهیز نمود و نامی برای کودک انتخاب نمود که شیرین، پرمعنی، شخصیت بخش و نشان دهنده جهت گیری تفکر انسان و به دور از تقلید از نام های کفار و مشرکین باشد.
در روایات اسلامی بر نام گذاری به اسم بزرگان دین و انبیاء و امامان تأکید فراوان شده است.
منابع: نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 399.
مراجعه شود به:
انتخاب نام فرزند به وسیله اولیاء الهی
رعایت زبان و ملیت در نامگذاری
کنیه، لقب
