نامش لبابه و کنیه‌اش ام الفضل بود. او دختر حارث بن حزن، همسر
عباس بن عبدالمطلب و خواهر
ام المومنین میمونه، از زمره صحابه رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم و از زنان نامی عصر خویش بود و بنا بر روایتی
مادر رضاعی امام حسین علیه السلام به شمار می‌رفت.
بر طبق بعضی روایات، ام فضل بعد از
حضرت خدیجه اولین زنی بود که به رسول خدا ایمان آورد و مسلمان شد.
سه خواهر دیگر وی به نام های میمونه، سلمی و اسماء، به ترتیب همسر
رسول خدا ،
حمزه بن عبدالمطلب و
جعفر طیار علیهم السلام بودند. البته اسماء پس از شهادت جعفر، به ازدواج
ابوبکر و سپس به همسری
امام علی علیه السلام در آمد.
ام فضل شش پسر به نام‌های
فضل،
معبد،
قثم ،
عبدالرحمن،
عبیدالله و
عبدالله داشت که جز عبدالرحمن که خبر چندانی از او در تاریخ نیست، باقی آنان همگی از مشاهیر مردان مسلمان و از تابعین بزرگ و برخی نیز از یاران خاص امام علی و امام حسین علیهماالسلام بوده اند.
ام الفضل در زمان خلافت
عثمان، قبل از مرگ شوهرش، عباس بن عبدالمطلب، از دنیا رفت.
منابع:
اسدالغابه ج 7، الاصابه ج 4، ریاحین الشریعه ج 3، الطبقات ج 8، الاستیعاب ج 3، سفینة البحار ماده فضل.
