در حکومت
عمر بن خطاب فردی به نام
قدامه بن مظعون شراب نوشید و عمر تصمیم گرفت بر او حد جاری سازد.
ولی قدامه گفت حد بر او جاری نمی‌شود زیرا خداوند می‌فرماید:«
لیس علی الذین امنوا و عملو الصالحات جُناح فیما طعموا اذا ما اتقوا و آمنوا و عملو الصالحات » ــ سوره مائده، آیه: 93 (آنان که ایمان آوردند و نیکوکار شدند، راجع به آنچه از خوردنی‌ها می‌خورند، مورد مؤاخذه قرار نمی‌گیرند؛ هرگاه تقوی پیشه بگیرند و ایمان آورند و کارهای نیک کنند.)
عمر پس از شنیدن این آیه، از اجرای حد بر او منصرف شد.
خبر به علی علیه السلام رسید. نزد عمر رفت و به او فرمود:« چرا از اجرای
حد الهی بر قدامه منصرف شدی؟»
عمر پاسخ قدامه را تعریف کرد.
علی علیه السلام فرمود:« قدامه مشمول حکم این آیه نیست؛ و نیز هر کس که مثل قدامه مرتکب محّرمات الهی شود. آنان که ایمان آوردند و کار نیک کردند، هیچ حرامی را حلال نمی‌شمارند. اکنون قدامه را حاضر کن و بگو از آنچه ادعا کرده،
توبه کند. اگر توبه کرد، حّد الهی را بر او اجرا ساز و اگر نکرد، او را بکش؛ زیرا از
دین اسلام خارج گشته است.»
عمر متوجه اشتباه خود شد و قدامه اظهار توبه کرد. عمر خواست بر او حد جاری کند اما نمی‌دانست حکمش چیست. به همین جهت با علی علیه السلام مشورت کرد.
علی فرمود:« حّد او هشتاد تازیانه است. زیرا شرابخوار آن‌گاه که شراب می‌نوشد مست می‌شود و عقلش زایل می‌گردد و در چنین حالتی هذیان می‌گوید و در حالتی که هذیان می‌گوید، افترا می‌زند.»
مراجعه شود به:
منابع:
- بحارالانوار، ج40، ص 249، حدیث 23 --------- مناقب، ارشاد
