رسول خدا صلی الله علیه و آله به
علی علیه السلام فرمود:« روز قیامت تو را بر مرکبی از نور سوار می کنند. بر سرت تاجی چهارگوش است که بر هر گوشه‌اش چنین نوشته شده است:«
لا اله الا الله، محمد رسول الله، علی ولی الله»؛ ( معبودی جز الله نیست، محمد فرستاده خداست، علی ولّی خداست.)
سپس کلیدهای
بهشت را به تو می دهند و برایت تختی گذاشته می شود که نامش کرسی است. تو بر آن می نشینی و همه مردم یک جا در حضور تو جمع می‌شوند. آن گاه تو فرمان می دهی که شیعیانت به بهشت و دشمنانت به
دوزخ روانه شوند. پس تو تقسیم‌کننده ی بهشت و جهنمی.
همانا آن کس که تو را دوست داشته و ولایت تو را پذیرفته باشد رستگار است و آن که با تو دشمنی کند، خسران زده خواهد شد. تو در روز قیامت امین خداوند و حجت روشن او هستی.»
حضرت امام صادق علیه السلام فرمود:
روز قیامت منبری گذاشته می شود که همگان آن را می بینند. آن گاه مردی بر فراز آن می‌ایستد.
فرشته ای که در سمت راست او ایستاده، این گونه ندا می دهد:« ای مردم، این علی بن ابی طالب است و هر کس را که بخواهد، به بهشت وارد می‌کند.»
و فرشته ای که در سمت چپ او ایستاده، این گونه ندا می دهد:« ای مردم این علی بن ابی طالب، مالک آتش است. هر کس را که بخواهد، به جهنم می‌افکند.»
منابع:
- بحارالانوار، ج39، ص198، ح10 ----- علل الشرایع
- بحارالانوار، ج 93، ص 193، حدیث 1 ------ امالی صدوق
مراجعه شود به:
