امام خمینی و آسیب شناسی انقلاب اسلامی - نفوذ افراد غیر صالح در مراکز قدرت

علاقه‌های خارج از چارچوب شرع و قانون، یکی از خطراتی است که مسئولان و مدیران را تهدید می‌کند. علاقه‌های خانوادگی، گروهی و رفاقتها گاه بر مصالح عمومی و مصالح نظام، غالب می‌شود. مسئولان علاوه بر آنکه وظیفه دارند مانع نفوذ افراد غیر صالح در مراکز قدرت و مناصب نظام و انجمنها شوند، مکلفند با اینگونه افراد با قاطعیت برخورد نمایند و اگر مسئولی تحت تأثیر آنان از حوزه مشروعیت نظام خارج شد، با او نیز برخورد نمایند. حضرت امام خمینی قدس‌سره خود در حساسترین لحظات انقلاب اسلامی و عمر مبارکشان، با حاصل عمرشان این برخورد را نمودند و به همه فهماندند که نظام با هیچ کس عقد اخوت نبسته است. در انتخاب کاندیداها و معرفی آنها به مردم نیز باید همین مسأله ملاک باشد. مصلحت نظام و حفظ آن در جهت اسلام و مردم، اولی بر هر چیز دیگر است. شوراهای شهر، انجمنهای اسلامی دانشجویی و سایر صنوف، انتصابات در حوزه‌های مدیریتی همه و همه بایستی بخاطر خدا و رعایت شرایط تقوا، طرفداری از مردم، اعتقاد به جمهوری اسلامی، عدم انحراف از مکتب اسلام و نداشتن سوابق سوء باشد و پس از آن، با هر تخلف و انحرافی به شدت برخورد شود.


«باید شما توجه بکنید که انجمنهای اسلامی طوری باشند، اشخاصی باشند، که آزمایش شده باشند، سوابق آنها معلوم باشد، کارهایی که قبل از انقلاب می‌کردند معلوم باشد، کارهایی که بعد از انقلاب کرده‌اند معلوم باشد که – خدای نخواسته – در انجمنهای اسلامی یک وقت وضعی پیش نیاید که توجه شما سلب بشود از واقعیت و یک وقت ببینید که انجمن اسلامی هم گرایش پیدا کرده است به شرق یا گرایش پیدا کرده است به غرب. در همه انجمنهای اسلامی این سفارش را من کرده‌ام مکرر. و در انجمنهای اسلامی دانشگاهها، علم و صنعت، اهمیتش از همه جا بیشتر است و باید با تمام قدرت، با تمام توجه و با تمام بررسی، این معنا را شما پیگیر باشید که در انجمنهای اسلامی شما، اشخاص منحرف نباشد و بدانید که امروز چون نمی‌توانند به اسم غیر اسلام یک مسئله‌ای را عنوان کنند با اسم اسلام درست می‌کنند. همان منحرفین هم با اسم اسلام می‌خواهند مسائل خودشان را پخش کنند. همان اشخاصی هم که اسلام را سد راه خودشان می‌دانند و با اسلام صددرصد مخالف هستند با اسم اسلام وارد میدان می‌شوند، نه اینکه وارد بشوند و بگویند ما مسلمان نیستیم، نه، خطر آنها خیلی زیاد نیست. خطر آنهایی که با اسم اسلام در ادارات، در دانشگاه، در سایر ارگانهای دیگر، با اسم اسلام وارد می‌شوند و به اسلام اعتقاد ندارند بیشتر از خطر آنهایی است که اسلام را می‌گویند ما قبول نداریم و چهره‌شان واضح است؛ مردم از آنها احتراز می‌کنند و آنها نمی‌توانند یک خطر مهمی داشته باشند. باید انجمنهای اسلامی و خصوصاً، انجمنهای اسلامی دانشگاهها، توجه به این معنا را داشته باشند.»


«ما از – روی هم رفته – جامعه‌مان هیچ نگرانی نداریم. روی هم رفته، جامعه ما یک جامعه اسلامی است و دارد رو به اسلام می‌رود، اما از این خصوصیات و افراد نادر، که گاهی وقتها اشخاص بسیار خطرناکی هستند، از اینها نگرانی هست که مبادا در هر جا که اینها بتوانند وارد بشوند و با ورود خودشان، انحراف ایجاد بکنند. و ما نباید سهل انگاری کنیم که خوب، یک نفر آمده است – فرض کنید – در این محل و خرابکارها، دیگران نیستند، نه، یک نفر فاسد یک وقت می‌بینید که یک انجمنی را فاسد می‌کند و یک کشوری را رو به فساد می‌کشاند. ما باید توجه به این مسائل داشته باشیم.
این حدود الهی که خدای تبارک و تعالی قرار داده و یک فرد اگر در داخل منزلش هم یک کاری بکند که بیرون منعکس بشود، او را تعقیب و مجازات می‌کنند، برای این (است) که اینهایی که این طور فسادها را در یک مملکتی می‌کنند، ولو توی خانه‌ای این کار را می‌کنند، این کم‌کم سرایت می‌کند و جامعه را رو به فساد می‌برد. خدای رحمان و رحیمی که با همه بندگانش رحمت دارد و می‌خواهد همه بندگانش به سلامت و سعادت باشند، به حسب تشریع، این طور فرموده است. آن وقت یک نفر آدمی که بیاید در خیابان و شمشیرش را بکشد، چاقویش را بکشد و بخواهد مردم را تهدید کند، بگویند که این را باید بکشید، این برای این نیست که این یک آدم یک همچو کاری کرده یک دشمنی با این آدم است، این برای این است که اگر این را رها کنند یک کشور کم‌کم کشیده می‌شود به فساد؛ فساد یک فرد، دو فرد، چهار فرد، اینور، آنور. اگر منحصر به خودشان بود حرفی نبود، اما فساد سرایت می‌کند، اخلاق فاسد سرایت می‌کند به همه، کم‌کم می‌بیند یک وقت یک کشوری فاسد شد اسلام از اول جلویش را خواسته بگیرد؛ گفته این کسی که این فساد را کرده، باید با او این جور رفتار کنید تا از اول نگذارد رشد پیدا کند این فساد.»


«فعالیتهای اسلامی در دانشگاهها، که از سایر جاها حساستر است، یعنی از دانشگاهها باید انسانها درست بشوند و بعد هم مقدرات مملکت ما به دست همینهاست که از دانشگاهها بیرون می‌آیند و چنانچه می‌دانید چون مقدرات مملکت دست جوانهایی است که بعد از (آنکه از) دانشگاه که بیرون آمدند دیگر مشغول فعالیت می‌شوند و مملکت دست اینهاست، از این جهت است که آنهایی که می‌خواهند مملکت ما به یک سر و سامانی نرسد روی دانشگاه حساسیت دارند و دانشگاه را نمی‌خواهند که یک دانشگاه مفید برای جامعه مملکت ما باشد. این یک مطلبی است که باید خیلی با هوشیاری در آن دقت بشود که مبادا ما بگوییم انجمن اسلامی و کذا و رخنه کنند در ما و همین انجمن اسلامی را به اسم انجمن اسلامی منحرفش کنند. اینها یک شیاطینی هستند؛ یعنی خارجیها، آنهایی که می‌خواهند که همه چیز ما را ببرند و دانشگاهی نباشد تا بتوانند مقابلشان بایستد، دانشگاه روحانی نباشد تا بتواند مقابلشان بایستد – آنها ممکن است در همین انجمنهای اسلامی هم عمالشان رخنه بکنند و منحرف بکنند؛ با اسم اسلام، مسائلی دیگر را پیش بیاورند. باید خیلی از کسانی که در این انجمنها وارد هستند هوشیار باشند که دیگران نفوذ نکنند و آنها متحرک به حرکت دیگران نباشند. در خیلی از جاها همین طور دارد می‌شود و شده است و سابقاً هم بوده است که با همان اسم اسلام و با اسم قرآن و امثال ذلک، چیزهایی که مربوط به اسلام نبوده بلکه بر خلاف مسیر اسلام بوده است تحویل جامعه می‌دادند.»
منبع:. صحیفه امام، ج 14، ص 362
صحیفه امام، ج 16، ص 172
صحیفه امام، ج 10، ص 65