ابی هریره روایت کرده است که مردی به حضور پیامبر خدا رسید و از گرسنگی شکوه کرد؛ پیامبر نزد همسران خویش فرستاد آنها گفتند: جز آب چیزی نداریم.
حضرت فرمود: چه کسی این مرد را امشب میهمان می کند.
امیرالمؤمنین علیه السلام پاسخ داد: من یا رسول الله! حضرت، نزد فاطمه رفت و پرسید: چه داریم ای دختر رسول خدا
فاطمه سلام الله علیها فرمود: فقط مقداری غذا برای بچه ها داریم، لکن ما میهمان خود را به آن ترجیح می دهیم
علی علیه السلام فرمود:
ای دختر محمد بچه ها را بخوابان و چراغ را نیز خاموش کن. حضرت سفره انداختند و چون غذا فقط به اندازه میهمان بود خود حضرت از غذا هیچ میل نکردن، بلکه فقط دهان خود را حرکت می دادند همانند کسی که دارد غذا می خورد تا میهمان با خیال راحت غذا بخورد، هنگامی که میهمان از غذا خوردن فارغ شد.
فاطمه سلام الله علیها چراغ آورد دیدند از فضل خدا سفره پر از غذاست چون صبح شد حضرت علی علیه السلام با پیامبر نماز گذاردند و هنگامی که سلام نماز را دادند. پیامبر نگاهی به امیرالمؤمنین فرمود و گریه شدیدی کرد و فرمود: یاعلی، خداوند دیشب کار شما راستود، این آیه را بخوان: «
و یؤثرون علی انفسهم و لوکان بهم خصاصة و من یوق شحٌ نفسه فاولئک هم المفلحون »؛ یعنی علی و فاطمه و
حسن و
حسین علیهم السلام با وجود نیاز ایثار کردند و از بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده اند و از رستگارانند.
دیگران را بر خود مقدم می دانند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند، کسانی که از، بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده اند رستگارانند!« سوره حشر، آیه 9. »
منابع:
- بحار الانوار، ج 41، ص 28 .
مراجعه شود به: