در سوره انسان آیات پنجم به بعد، گروهی را با وصف ابرار می‌ستاید که با نیت خالص به
نذر خویش عمل کرده و غذای خود را به مسکین و یتیم و اسیر داده‌اند:
5) ان الابرار یشربون من کأس کان مزاجها کافورا
6) عینا یشرب بها عبادالله یفجرونها تفجیرا
7) یوفون بالنذر و یخافون یوما کان شره مستطیرا
8) و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما و اسیرا
9) انما نطعمکم لوجه الله لا نرید منکم جزاء و لا شکورا
(خوبان از جامی می‌نوشند که مزه‌اش کافور است و آن چشمه‌ای است جوشان که بندگان خدا از آن می‌نوشند. همان‌ها که به نذر خویش وفا می‌کنند، از روز قیامت در هراسند و غذای خویش را براساس دوستی پروردگار، به مسکین و یتیم و اسیر می‌بخشند و می‌گویند:« فقط به خاطر خدا غذایمان را به شما دادیم و هیچ گونه پاداشی از شما نمی‌طلبیم.»)
اکثرمفسران در شأن نزول این آیه‌ها گفته‌اند:
حسنین علیهماالسلام مریض شدند.
علی علیه السلام و
فاطمه علیهاسلام و
فضه و حسنین سه روز برای سلامتی آنها روزه نذر کردند. هر روز اول افطار، نیازمندی سر رسید و آنها افطارشان را به او دادند و سه روز متوالی با آب روزه گرفتند.
سپس این آیات نازل شد و خداوند اینان و از جمله امام حسن علیه السلام را ابرار نامید.
مراجعه شود به:
آیات قرآنی مربوط به امام حسن علیه السلام
