الکتریسته شیمیایی
|
|
نگاه اجمالی
پیل سوختنی ، پیل الکتروشیمیایی اولیه است که در آن الکتریسته مستقیما بر اثر واکنش سوخت گازی یا مایع تولید می شود. که این سوخت به یکی از الکترودها تغذیه می شود و اکسیژن یا هوا به الکترود دیگر می رود. برای آنکه بهره این پیل استمرار داشته باشد ، الکترودها و الکترولیت بین آنها باید در اثر واکنش ثابت بمانند.
در این مورد پیل سوختنی با سایر پیلهای اولیه که در آنها اجزای فعال با الکترودها یکی شده و در خلال واکنش از نظر شیمیایی تغییر می کنند ، تفاوت دارد. وقتی الکترودها خالی شدند باید پیل عوض شود. در پیلهای ثانویه ، الکترودها و الکترولیت را می توان از طریق باردار (شارژ) کردن یعنی ، با گذراندن جریانی در جهت مخالف جریان تخلیه دوباره پرکرد.
تاریخچه
نخستین باتری متشکل از پیلهای سوختی که در سال 1839 ساخته شد ، جریان الکتریسته را از هیدروژن و اکسیژن تغذیه شده به الکترودهای خنثی در اسید سولفوریک تولید کرد. در خلال قرن نوزدهم ، تلاش پی گیری به عمل آمد تا از اکسیداسیون الکتروشیمیایی مستقیم سوختهای متداول از قبیل زغال سنگ یا مونو اکسید کربن و هیدروژن حاصل از زغال سنگ ، الکتریسته تولید شود. نمکهای مذاب ، و نیز محلولهای آبی به عنوان الکترولیت به کار گرفته شدند.
هر چند که همه اصول مهم کار را می شناختند و مهارت بسیاری هم برای گسترش کار به عمل آمد ، هیچ یک از این کارهای اولیه به ساخت وسایلی که قابل رقابت با مولدهای بخاری یا نیروی آب باشند ، منجر نشد. این واکنشها ، فاقد کارایی و سرعت لازم بودند و عمر پیل هم بسی کوتاه بود.
سیر تحولی و رشد
بعد از جنگ جهانی دوم ، علاقه زیادی برای تکمیل پیلهای سوختی و باتریهای سوخت قابل استفاده عملی ، ایجاد شد. از اوایل سال 1932 ، پژوهشگران دانشگاه کمبریج انگلستان درباره امکان ساخت باتریهای عملی قابل استفاده برای تامین نیروی زیاد ، تحقیق خود را آغاز کرده بودند. توفیق آنان در مورد پیلهای دارای دما و فشار زیاد ، انگیزه کارهای دیگری را در شوروی (سابق) و آلمان غربی (سابق) ، و هلند به قصد تولید برق در مقیاس وسیع به وجود آورد.
دیگری را در شوروی (سابق) ، و آلمان غربی (سابق) ، و هلند به قصد تولید برق در مقیاس وسیع به وجود آورد.
در اواخر دهه 1950 ، با توجه به پیشرفتهای ناشی از تکنولوژی جدید نیازهای برنامه نظامی و فضایی ، و فشار برای کاستن از آلودگی جوی محلول موتورهای درونسوز و نیروگاهها ، منجر به این شد که صدها میلیون دلار به تحقیق و توسعه پیلهای سوختی اختصاص یابد. هیدروژن ، مونو اکسید کربن ، الکل متیلیک ، هید رازین و برخی از هیدروکربنهای ساده تر به عنوان سوخت به کار رفتند.
انواع الکترولیت
انواع الکترولیت های مورد استعمال عبارت بودند از قلیای غلیظ ، یا محلول های اسید معمولا با دمای زیر 148 درجه سانتی گراد. برخی پیلها اکسید تغییر یافته زیرکونیم را که از لحاظ یونی هادی بود به عنوان الکترولیتی جامد در دماهای نزدیک به 982 درجه سانتی گراد به کار می برند. الکترودها معمولا از فلزات دارای کربن تشکیل می شدند ، و در دمای پایینتر کاتالیزوری به کار برده می شد تا سرعت واکنش را به اندازه معقول افزایش دهد.
پیل های سوختی مورد استفاده در تحقیقات فضایی
تعداد معدودی انواع پیل های سوختی به صورت سیستم های باتری با عملکرد کامل ، و وسیله های الحاقی ، برای ذخیره و تامین مهارتند. سوخت و اکسید کننده ، برای انتقال گرما و فراورده های واکنشی ساخته شد. دو نوع از چنین سیستم هایی که با هیدروژن مایع و اکسیژن کار می کردند ، به نحوی موفقیت آمیز نیروی الکتریسته لازم را برای تجهیزات فضایی حامل فضانورد را در آمریکا فراهم آورند.
الکترودها از جنس پلاتین سیاه و پلی تترا فلورو اتیلن بودند. باتری بزرگتر سفینه آیولو ، سیستمی بود که بر اساس الکترودهای نیکلی دارای خلل و فرج و الکترود هیدرواکسید پتاسیم ، با کارکردی در دمای 248 درجه سانتی گراد و بالاتر ، ساخته شده بود. باتریهای کوچکتر 60 تا 240 واتی که برای تولید نیرو و دستگاههای رادیویی نظامی قابل حمل تکمیل شدند ، با هیدرازین یا هیدروژن حاصل از هیدارتهای فلزی به عنوان سوخت ، و هوا به عنوان اکسید کننده کار می کردند.
مباحث مرتبط با عنوان
تعداد بازدید ها: 10055