مقدار
انرژی که در فرایند افزایش یک
الکترون به یک
اتم منفرد گازی شکل در حالت اصلی مبادله می شود، الکترون گیری آن اتم نامیده می شود.
در این فرایند، معمولا،
انرژی آزاد می شود و بنابراین، الکترون گیری بیشتر
عناصر دارای علامت منفی است. ولی الکترون گیری را اغلب به صورت انرژی آزاد شده تعریف می کنند ؛ در منابع علمی که از چنین تعریفی استفاده شده است، مقادیر الکترون گیری که مربوط به آزاد شدن انرژی است، با علامت ثبت نشان داده می شود.
تعیین مستقیم الکترون گیری دشوار است و تنها برای معدودی از
عناصر انجام شده است. الکترون گیری برخی از عناصر دیگر به طور غیر مستقیم از داده های
ترمودینامیکی محاسبه شده اند. بنابراین ، مقادیر الکترون گیری فقط برای معدودی از عناصر در دست است و اغلب این مقادیر دقت زیادی ندارند.
تمایل یک
اتم کوچک برای پذیرش
الکترون بایستی بیشتر از یک اتم بزرگ باشد زیرا در یک اتم کوچک، الکترون افزوده شده، به طور متوسط، به هسته مثبت نزدیک تر است. این گرایش در هر دوره از چپ به راست ، تقریبا پیروی می شود. ولی در دوره دوم ، موارد استثنائی درباره
بریلیم (با
لایه فرعی2s پر شده)،
نیتروژن( با پوسته فرعی 2p نیمه پر) و
نئون (با مام لایه های فرعی پر شده) مشاهده می شوند. چنین مواردی برای عناصر نظیر آنها در دوره سوم نیز وجود دارد.
عناصری که
آرایش الکترونی آنها نسبتا پایدار است، الکترونهای اضافی را به سهولت نمی پذیرند. چون آرایش الکترونی هر یک از عناصر گروه
هالوژنها یک الکترون کمتر از آرایش الکترونی گاز نجیب بعدی دارد، هر یک از عناصر این گروه در دوره خود، بیشترین تمایل را برای به دست آوردن یک الکترون را داراست.
مقادیر الکترون خواهی هالوژنها، روند کلی الکترون خواهی را در یک گروه نشان می دهد. توانایی جذب الکترون در عناصر گروه هالوژنها، به استثنای
فلوئور، از پایین به بالا با کوچک شدن اندازه اتمی افزایش می یابد. ولی تأثیر کوچک شدن اندازه اتم، ممکن است توسط دافعه الکترونهای موجود در اتم تا اندازه ای خنثی شود. مورد استثنائی فلوئور و سایر عناصر دوره دوم را تا اندازه ای می توان بر اساس این دافعه توجیه کرد. غلظت بار منفی در یک لایه بسیار کوچک شامل تعداد معینی الکترون، بیشتر از غلظت بار منفی در لایه بزرگتر شامل همان تعداد الکترون است.
چون بین
الکترون و یون منفی نیروی دافعه
الکتروستاتیکی وجود دارد، پس این فرایند انرژی خواه است. از این رو علامت دومین الکترون خواهی برای تمام عناصر مثبت است.