در
جنگ صفین،
حضرت علی علیه السلام در حالی که سوار بر مرتجر، اسب
رسول خدا صلی الله علیه و آله، بود، شمشیر رسول خدا را به دست داشت و
ذوالفقار را نیز حمایل کرده بود، دستورات لازم را به سپاه میداد و آرایش صفوف را تعیین میفرمود که ناگهان حادثهای پیش آمد و امام نزدیک بود از اسب به زمین بخورد.
یکی از یاران امام گفت:« یا امیرالمومنین، مراقب خود باشید، زیرا ما نگرانیم مبادا این
معاویه ملعون، غافلگیرتان کند و با حملهای ناگهانی، شما را بکشد.»
امام علی در پاسخ فرمود:« اینکه گفتی او ملعون است، راست گفتی؛ علاوه بر این، دین هم ندارد، بدبخت ترین ستمکار و ملعون ترین کسی است که علیه امامان هدایت یافته شورش کرده. اما اجل ( زمان معین مرگ هر انسان)، نگهبان آدمی است و پیش از فرارسیدنش، خطری آدم را تهدید نمیکند.
هر انسانی را چندین فرشته محافظت میکنند که در چاه نیفتد یا دیواری بر سرش خراب نشود یا بلای دیگری سرش نیاید، اما همین که اجل او فرا رسید، همان فرشتگان، از میان او و سرنوشتش کنار میروند تا زندگیش به پایان برسد. من نیز همین گونهام؛ و هنگامی که اجلم فرا برسد، بدبخت ترین فرد دنیا بر میخیزد و سر و صورت و ریشم را به خون میآمیزد. این پیمانی است که بسته شده و وعدهای راست و حقیقی است.»
مراجعه شود به
منابع:
- بحارالانوار، ج 41، ص 1، حدیث 2 ------ التوحید
