ابو ایوب انصاری در نامه ای به
امیر مؤمنان،
معاویه و اطرافیانش را چنین توصیف می کند: معاویه غار و پناهگاه منافقان است.
امیر مومنان علی علیه‌السلام، هنگامی که شامیان قرآن ها را بر نیزه می کردند، در خطابه ای از معاویه و برخی اطرافیانش چنین یاد کرد من اینان را بهتر از شما می شناسم. هم دوران کودکی آنان را دیده ام که بدترین کودکان
مکه بودند و هم دوران بزرگ سالی شان را درک کرده ام که بدترین مردانند.
با خلافت امیر مومنان، به ویژه پس از کشته شدن
طلحه و
زبیر، انبوه مخالفان ایشان مانند:
حسان بن ثابت،
نعمان بن بشیر،
مروان بن حکم،
حریر بن عبدالله بجلی،
عبیدالله بن عمر،
مغیره بن شعبه،
عمرو عاص، و همه افراد قبیله
بنی امیه به سوی معاویه و
شام سرازیر شدند. شماری از کسانی که همیشه در کنار معاویه بودند.
عبارتند از:
1.
سرجون رومی: مشاور و کاتب معاویه
2.
ضحاک بن قیس: او فرمانده یکی از شبیخون های معاویه بر ضد قلمرو امیر مومنان علی علیه‌السلام بود، مدتی فرماندار کوفه شد و در به حکومت رساندن یزید، نقش اساسی داشت.
3.
مسلم بن عقبه: او عامل قتل عام مردم مدینه و از فرماندهان
جنگ صفین بود.
4. عمروعاص: از آغاز اسلام، دشمن مسلمانان بود و هدفی جز رسیدن به قدرت نداشت.
5. مغیره بن شعبه: از فاسدترین مردان روزگار به شمار می آمد.
6.
بسر بن ارطاة: فرمانده سپاه غارتگر شام بود و در
یمن، دو کودک
عبیدالله بن عباس را در برابر دیدگان مادرشان کشت. امیر مومنان علی علیه‌السلام در نمازهایش، معاویه، عمروعاص،
حبیب بن مسلمه و بسر را نفرین می کرد.
7.
نعمان بن بشیر: از
انصار بود که از بیعت با امیر مومنان علی علیه‌السلام خودداری کرد و به همراه پیراهن خونین
عثمان به شام رفت. وی در واپسین سال حکومت معاویه، مدتی فرماندار
کوفه شد.
8.
کثیر بن شهاب بیش از آن چه معاویه فرمان داده بود، امیرمومنان علی علیه‌السلام را نفرین می کرد. او کسی بود که بر ضد
حجر بن عدی شهادت دروغ داد و از سوی مغیره فرماندار وی شد.
9.
سمره بن جندب: در زمان حکومت بر
بصره، خون های بسیار ریخت. او با گرفتن رشوه، آن دسته از آیه های قرآن را که در شأن امیر مومنان نازل شده بود، به
ابن ملجم و عثمان نسبت داد.
10.
ابوهریره دوسی: جعل کننده معروف حدیث.
11.
عمرو بن سعید بن عاص: مدتی فرماندار
مدینه بود و امیرمومنان علی علیه‌السلام را بسیار نفرین می کرد.
12.
ولید بن عقبه: پدر ولید در بدر به دست امیر مومنان علی علیه‌السلام کشته شد و خودش در زمان عثمان به سبب شراب خواری به دست آن حضرت حد خورد.
منابع:
- الغدیر، ج 10، ص 194.
- همان، ص 193.
- الکامل، ج 3، ص 262.
- الغدیر، ج 11، ص 35.
