اصحاب سر

پیامبران و ائمه معصومین علیهم السلام برای هدایت انسان‌ها از هیچ کوششی دریغ نمی‌کردند. آنان غیر از تعالیم عمومی که دانستنش برای همه لازم است برای کسانی که تشنه‌تر بودند و بیشتر در وادی علم و عمل قدم می‌زدند، با عمل صالح و مراقبه بیشتر و توجه افزونتر، آثار عبودیت الهی در وجودشان بیشتر بروز می‌نمود و آماده دریافت معارف عالی‌تری بودند سرچشمه‌های دیگری از معارف و حقایق را می‌گشودند. به این گونه افراد «اصحاب سر» گفته می‌شود که در سطحی فراتر از دیگر شاگردان این مربیان الهی قرار داشتند.
در میان اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله سلمان، ابوذر، عمار، حذیفه و در میان اصحاب امیرالمومنین علی علیه السلام کمیل، میثم، حبیب، و مالک جزو اصحاب سر بودند.
به این ترتیب، هر یک از امامان دیگر نیز گروهی از این اصحاب سر داشتند که برخی از آنها تا چندین هزار حدیث از ائمه علیهم السلام شنیده بودند اما اجازه بازگویی‌اش برای دیگران را نداشتند.