اسلام در قرآن

پس از چندي اسلام ظهور كرد. اين آيين به حكم آنكه آخرين رسالت الهي و رسالتي جهاني و انساني و رمز تكامل نوع بشر است، مي بايد و بر همه‌ي اديان آسماني گذشته محيط باشد و با آنكه آن اديان را تصديق مي كند، مقرراتي زنده و جاويد به بشريت عرضه مي دارد. اسلام تفسير جامع و وسيعي را كه زير بناي نظام زندگي انسانهاست پيشنهاد مي‌ كند. با برنامه‌‌ي كامل خود كه مبتني بر توحيد است مردم را از جاهليت به خداپرستي سوق مي دهد و همچنانكه براي تهذيب روان و دل آدمي پرهيزگاري را دستور‌العمل قرار مي دهد براي سامان بخشيدن به زندگي او نيز احكام و مقررات خود را برنامه‌ي منحصر مي‌داند. (مائده/ آيات 48 تا 50) پيش از اين اديان بزرگ نيز هر آييني براي اين آمد كه انسان‌ها را به يكتا پرستي دعوت كند و به سوي برنامه‌ي الهي فراخواند. از زمان حضرت نوحعلیه‌السلام پيامبران همه بر همين روش بودند، هر چند تفاوتها و اختلافاتي در قوانين آنان وجود داشت ولي در زير بناي عقيدتي هيچگونه اختلافي نداشتند و همگي به سوي يك هدف اساسي پيش مي رفتند. اين هدف جز آن نبود كه بشر را از چنگال شوم عبادت بندگان خلاصي بخشند و ‌آنان را به پرستش خداي يكتا سوق دهند. قرآن، اين حقيقت را با بياني كلي ذكر مي‌كند و طبيعت اين راه را بيان مي نمايد. همچنين مقام و موقعيت اين دين نهايي و علت برتري و احاطه‌ي آن را بر ساير اديان روشن مي‌سازد و ميان پيروان اين آيين و ديگران فرق و امتياز قائل مي شود: (شوري/ آيات 10 تا 15)