در مفاد صلحنامه
امام حسن علیه السلام با
معاویه چنین آمده است که حسن هر ساله 5 میلیون درهم از بیت المال
کوفه بردارد و به سبب آنها قرض های خود را پرداخت کند. امام علیه السلام با قراردادن این شرط چند هدف داشت:
1) تأمین بخشی از هزینه های جاری برای کسانی که به عنوان خلیفه واقعی
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به او مراجعه میکردند.
2) اثبات حقانیت خلافت خود؛ زیرا روشن است که همهی مردم در دریافت بیت المال مساوی هستند و جز امام، آن هم برای مصارف لازم، هیچکس حق ندارد بیشتر برداشت کند.
3) تسهیل جذب سرمایههای مردمی بدون واهمه. زیرا مردمی که میدیدند خود معاویه قبول کرده است که سالانه 5 میلیون درهم (که درآن زمان مبلغ زیادی بوده است) به امام حسن علیه السلام بپردازد، به راحتی اموال خود را به امام می دادند.
4) حفظ جان و مال کوفیان که اکثرا
شیعیان علی علیه السلام بودند؛ زیرا کوفیان گمان میکردند خراجشان به دست امام میرسد و نه به دست معاویه؛ و لذا از پرداخت خودداری نمیکردند و به این وسیله بهانه ای برای انتقامجوئی بیشتر معاویه باقی نمیماند.
