ابو منصور بن میمون هاشم
«425 410 ﻫ/ 1034 1019م»
با اسارت و مرگ ابونصر بن میمون، اهالی
دربند با برادرش ابو
منصور بن میمون بیعت کردند، ابو منصور نوه میمون بن احمد بود که امارت وی با تحریکات شروانیان مواجه گشت و در طی این تحریکات ، شهر دربند، چندین بار از 410 تا 418ﻫ / 1019 تا 1027 م ، بین او و فرمانروایان شروان دست به دست شد، اما بعد از رفع غائله که منجر به صلحی بی دوام گشت، پیروزی جالبی که از غلبه بر راهزنان
روس نصیب وی و غازیانش شد، حیثیت و اعتبار فوقالعادهای یافت. راهزنان روس که پس از غارت شهر یزیدیه از شهرهای شروان با غنایم بسیار و به دنبال غارت و کشتار مسلمین به ولایت خود باز میگشتند، به وسیله ابو منصور و یارانش غافلگیر و مورد حمله واقع شدند - 433 ﻫ/ 1032م - و در طی برخوردی که روی داد، روسها به شدت و تار و مار شدند و
غنایم آنها به دست ابو منصور افتاد.
چندی بعد فرمانروای
شروان، منوچهر بن یزید، برای تلافی حمله کفار روس و تدارک مقدمات هجوم به طوایف مزبور با ابو منصور از در دوستی درآمد و خواستار اتحاد دو خاندان شد. لیکن مرگ ناگهانی آن هر دو که در همان ایام - 425 ﻫ/ 1034م - واقع شد در بنای این دوستی خلل افکند و قلمرو
آل هاشم را دوباره طعمه مورد اشتهای فرمانروایان شروان ساخت، اما با غلبه طغرل بیگ بر آن نواحی ، دربند که خود پیش از ظهور سلاجقه به دنبال اختلافات و نزاعهای خانوادگی تحلیل رفته بود، ضمیمه قلمرو آل سلجوق شد.
