ابو محمد عبدالله بن میکال

«379 307 ق/ 990 919 م»

ابو محمد عبدالله بن اسماعیل بن عبدالله بن محمد بن میکال، ظاهرا" فرزند بزرگ ابوالعباس میکالی بود که پس از وفات پدر ریاست نیشابور یافت. ابو محمد در دانشهای متداول زمان، همچون فقه و ادب و شعر ، به ویژه در علم شروط ( = نگارش اسناد معاملات شرعی ) دست داشت. وی فقه را نزد قاضی الحرمین و گروهی دیگر از فقیهان آموخت. ابو محمد در نگارش نثر عربی متبحر بود و اشعار بسیاری در حفظ داشت. مردی نیکوکار بود و در پنهان از بینوایان دستگیری می‏کرد. هنگامی که ریاست نیشابور داشت، پیوسته درِ خانه‏اش از بام تا شام به روی مردم گشوده بود. در 364 ق / 975 م ریاست دیوان رسائل را به او پیشنهاد کردند، اما نپذیرفت و حتی چند بار پیشنهاد وزارت را نیز رد کرد. وی در 379 ق/ 990 م برای دومین بار عازم سفر حج شد، لیکن در آخرین روزهای ماه ذی‏الحجه در مکه درگذشت و پیکرش را در بطحا به خاک سپردند. ابو محمد در میان راه سفر حج، به تقاضای مردم شهرهای دامغان، ری، همدان، بغداد، کوفه و مکه مجالس برپا داشت و به روایت حدیث پرداخت. ثعالبی در یتیمه الدهر اشعاری از او ذکر کرده و افزوده که وی 100000 بیت از اشعار دیگر شاعران را در حفظ داشت.