ابوالفضل جعفر بن محمد
«350- 320 ق / 961 -932 م»
با کشته شدن
داعی صغیر،
اسفار دیلمی بر جرجان،
طبرستان،
ری و قزوین تا زنجان و ابهر استیلا یافت و به این ترتیب دوباره قلمرو
علویان به دست
سامانیان افتاد.
بعد از داعی صغیر هر چند تعدادی از اخلاف به حمایت و الزام این سرکردگان با عنوان داعی، مدعی امامت شدند، لیکن قدرت
زیدیه دیگر در طبرستان تجدید نشد و سرکردگان
گیل و دیلم که برخی از آنان از همان دوران داعی صغیر با دربار
بخارا مربوط شده بودند، بعدها خود مدعی استقلال شدند.
اگر چه به سبب محبوبیت و نفوذ بالنسبه عمیقی که علویان از مدت ها قبل در بین طوایف گیل و دیلم پیدا کرده بودند، در سرزمین دیلم، سلسله ی دیگری از علویان چندی قدرت یافت، لیکن دعوت این داعیان در ولایت دیلم هرگز آن جاذبه را که به احیاء نهضت زیدیه منجر شود، در نزد افراد و رؤسای گیل و دیلم پیدا نکرد و نقش این ائمه و اعیان زیدیه در حوادث اعصار بعد، تأثیر قابل ملاحظهای نگذاشت.
در واقع جمعی از هواخواهان نهضت زیدیه در هوسم، محلی در ناحیه شرقی
گیلان، نزدیک رودسر، از سال ها پیش در این محل به نشر و تعلیم مذهب زیدیه پرداخته بودند و به گرد یکی از نوادگان ناصر به نام
ابوالفضل جعفر بن محمد معروف به
سید ابیض جمع آمده با وی بیعت کردند «320 ق / 932 م» و او نیز به نام
الثائر فی الله داعیه خروج کرد.
با آن که وی در طی قریب به سی سال، سه یورش بزرگ برای تسخیر آمل برد، اما موفقیت چندانی کسب نکرد و نتوانست به طور قطعی طبرستان را آزاد و نهضت زیدیه را اعاده کند و هر بار با شکست رو به رو گشت. از این رو، دامنه نفوذش تنها به همان ناحیه هوسم و نواحی مجاور آن محدود ماند.
ابوالفضل جعفر به سال 350 ق / 961 م، دار فانی را وداع گفت.
