آلمان و جنگ جهانی اول
در 1871، امپراتوری آلمان ، متشکل از
چهار پادشاهی،
شش مهدوک نشین،
پنج دوک نشین و
هفت شاهزاده نشین، با پادشاه پروس در مقام امپراتور آلمان (قیصر) تشکیل یافت.
از 1871 تا 1918، آلمان متحد و توسعه طلب کوشید تا نفوذش را در سراسر اروپا گسترش دهد، در عرصة تجارت و نیروی دریایی با بریتانیا به رقابت پرداخت و امپراتوری استعماری ساخت. آلمان تحت حکومت ویلهام (سلطنت از 1888 تا 1918)، که شخصی تندخوی بود، در سیاست جهان ایجاد بی ثباتی میکرد.
در ژوئن 1914، ولیعهد اتریش – هنگری در سارایوو ترور شد. اتریشیها – با حمایت آلمانیها، که از خطر از هم پاشی متحدشان بیمناک بودند – تقصیر را به گردن صربستان انداختند و تهدید به حمله کردند. صربها نیز از هم نژادهایشان در روسیه تقاضای کمک کردند، و روسها بسیج ارتش عظیم خود را آغاز کردند.
آلمان که از مورد حمله واقع شدن هراس داشت، استراتژی موسوم به طرح شلایفن را به مرحله اجرا گذاشت، و به
روسیه و
فرانسه اعلام جنگ کرد.
مقصود از این طرح مغلوب ساختن فرانسه (متحد روسیه) قبل از تکمیل بسیج روسها بود. هنگامی که سربازان آلمانی، برای مقدمه حمله به فرانسه، وارد
بلژیک بی طرف شدند،
بریتانیا – امن استقلال بلژیک – به آلمان اعلام جنگ کرد.این جنگ از 1914 تا 1918 ادامه داشت، و در آلمان و
اتریش و
ترکیه در برابر اتحادی جهانی قرار گرفتند.
نبرد در جبهه غرب خیلی زود از تحریک بازماند و تبدیل به جنگ سنگینی شد، و موازنه قدرت فقط وقتی به نفع متفقین برگشت که
آمریکا در 1917 بر ضد آلمان وارد جنگ شد.
در جبهه شرق ، روسیه گرفتار هرج و مرج انقلابی شد (1917) و آلمانها از فرصت استفاده کردند و با حمله به نتایج قطعی رسیدند. تا اوت 1918 قدرت اتریش و ترکیه در هم شکست و آلمان منزوی گشت. با کاهش اطمینان عمومی در آلمان، این کشور در نوامبر 1918 تسلیم شد.